Lisette Kuijper
Genealogie een luxe hobby van de laatste decennia? Absoluut niet! Ook in de vroege achttiene eeuw snuffelden (vooral adellijke) mensen in stokoude papieren op zoek naar hun roots. Jean Baptiste Barbou en zijn zoon hebben zelfs een genealogisch dagboek bijgehouden. Hierin geven ze ook een uniek inkijkje in hun eigen, soms tragische levensloop.
Persoonlijke tragedies
De adellijke familie Barbou woonde begin achttiende eeuw in Amsterdam, verhuisde later naar Roermond en een aantal kwam later in Boxmeer terecht. Vandaar dat het unieke dagboek in ons archief in de collectie Hengst terecht is gekomen.
Jean Baptiste (1702-1758) pakt voor het eerst de pen op in 1718 en later neemt zoon Octavio Leon het stokje van hem over. De vader, die duidelijk een netter handschrift had dan zijn zoon, begint met een keurige opsomming van overleden familieleden, onder wie zijn ouders, broer en zus.
Naarmate je verder komt in het dagboek wordt het verhaal steeds persoonlijker en tragischer. Aanvankelijk meldt Jean in 1728 dolblij de geboorte van zijn eerste kind, Anna Maria Catharina. Daaronder heeft zijn zoon 37 jaar later geschreven dat zij ‘vol deugden en verstand’ aan de ’teering’ is overleden.
Dit was helaas niet het enige sterfgeval dat de familie Barbou heeft moeten betreuren. De tweede dochter van Jean en zijn vrouw Theresia Maria de Kesschietre van Havre heeft wel geluk en trouwt zelfs tweemaal. Helaas gold dit niet voor haar vele broertjes. De één na de ander werd in het familiegraf van de Amsterdamse Oude Kerk bijgezet…
‘Lief kint’
Er zullen heel wat tranen zijn gelaten, daar aan de Keizersgracht in Amsterdam. De tweede zoon van Jean overleed als tweejarige peuter. Je houdt het zelf bijna niet droog als je verder leest. Ook zijn derde zoon Josephus, geboren op 22 juni 1737, sterft enkele jaren later. Zijn aantekening van 22 juni 1741 gaat door merg en been:
Ooverleeden 22 juni 1741 denselve dagh van zijn geboorte (…) in d’ouderdom van vier jaer (…)
NB: dit was een lief en aenvalligh kind van groote verwagting’
‘Koopere spijkerties’
De volgende zoon overleeft zijn kindertijd, maar overlijdt op een oorlogsschip in 1760. Het zevende kind werd geboren na een zwangerschap van slechts zeven maanden. Het heeft enkele maanden gevochten voor zijn leven, maar redt het uiteindelijk niet.
Elk kind wordt zorgvuldig begraven in het familiegraf en wordt gelegd in ‘het kissie met koopere spijkerties.’ Gelukkig viel dit lot niet ten deel aan het laatste kind van Jean en Theresia Maria. Dochter Maria Elisabeth is een langer leven gegund en is zelfs getrouwd in 1774.
~ Lisette Kuijper – BHIC
Boek: Verborgen verleden. Het stamboomboek
