Max Dohle
In de eerste twee decennia van de vorige eeuw zag het atletiekprogramma er anders uit dan nu. Er werden andere afstanden gelopen, er was een cross countryloop en atleten sprongen vanuit stand ver en hoog. En er was het onderdeel touwtrekken natuurlijk.
Er zijn nog al wat onderdelen afgeschaft en andere ingrijpend gewijzigd. Zoals het tweehandig kogelstoten. Daar kom je niet ver mee zou je denken. Dat klopt. En er was ook nog de tweehandige discusworp zelfs het tweehandig speerwerpen. U begint nu als lezer een voorstelling te maken van deze onderdelen, en ver komt het materiaal niet in uw gedachten. Maar er werd niet met twee handen tegelijk geworpen. Het was drie keer links werpen en drie keer rechts. De afstand van de beste linkshandige worp werd opgeteld bij de beste rechtshandige. Daarna mochten de drie besten de finale werpen.
Op de Olympische Spelen van 1912 waren er drie Finse speerfinalisten die besloten er de brui aan te geven. Ze lieten het eerste resultaat staan voor de medailles. Julius Saaristo kreeg de gouden medaille. Hij had ook al goud gewonnen op de éénhandige variant. Om het nog gekker te maken had je op dit onderdeel nog de vrije worp. Je mocht de speer vasthouden zoals je zelf wilde. Maar omdat er eigenlijk maar één effectieve manier was, was het snel gedaan met de vrije worp.
Er werd nogal wat afgefröbeld op de eerste Spelen. Zo vroegen de heren organisatoren zich ook af hoe je in hemelsnaam zestien meter ver kon springen. Zo stond het immers in de klassieke Olympische poëzie… Dat het een hyperbool was, kwam niet in hun hoofd op. Dus bedachten zij de hink-hink-sprong. Ja u leest het goed twee keer hinken en dan springen. Vanuit stand. De praktijk leerde echter dat dit nogal een lastige sprong was om uit te voeren en zo werd die omgezet naar de hink-stap-sprong. Dit volslagen idiote atletiekonderdeel bestaat nog steeds. Het wordt zelfs heel serieus genomen. De oude Grieken die hoog vanaf de Olympus toekijken lachen zich elke vier jaar weer rot om die rare sprongen.
Meer sportgeschiedenis
Boek: 100 jaar Nederland op de olympische spelen
