Hier vind je historische blogs en ingezonden opiniestukken die 'iets' met geschiedenis te maken hebben. We gebruiken de rubriek zo nu en dan ook voor mededelingen. Ook een blog of opiniestuk op Historiek plaatsen? Lees hier meer. Je leest hier bijvoorbeeld blogs van Michiel van Straten, Jona Lendering en Edwin RuisSubcategorie:Brabant Bekijken
Het Dafne-effect is in de sportgeschiedenis beter bekend als het Ard-en-Keesie-effect. In de jaren 60 en 70 toen Ard en Keessie hun successen behaalden, zou er sprake zijn geweest van een sterke groei van de schaatssport in Nederland.
Deze week betoogde de Vlaamse historicus Vigor Clius op dit geschiedenisforum dat Nederlanders schaatsen omdat het schaatsen een uitlaatklep is voor calvinisten, die immers geen carnaval vieren en ook wel eens uit het strakke keurslijf van de kerk willen ontsnappen. Dat was althans de kern van zijn betoog: op het ijs zouden calvinisten loskomen van religieuze wetten en regels. In
In het Olympisch Stadion in Amsterdam wordt komend weekend het NK Allround en Sprint verreden. Buiten op kunstijs in een uniek stadion. Het kan een mooi, ouderwets feestje worden. Waarom schaatsen we eigenlijk niet vaker buiten? Wat ging er mis?
De jaren 20. De schaatswereld is verdeelder dan ooit. Er zijn professionals, amateurs, arbeiders, communisten, staatsamateurs, de bourgeoisie en overlopers. Ze gunnen elkaar het licht niet in de ogen. En ze rijden in hun eigen competitie. Vooral de ‘arbeiders’ willen niets te maken hebben met de elitaire Internationale Schaatsunie (ISU). Daarom organiseren zij hun eigen kampioenschappen. Maar ze zijn vergeten.
Kent u ze nog? De Mongoolse schaatsers Luwsanlchagwyn Dasznjam en Luwsanlchagwyn Tsend? Jakov Melinikov? Wil de Beer? Albert Tabbit? Vast niet, het zijn vergeten schaatsers. Maar ik wil ze voor de gelegenheid toch nog even terughalen uit de tijd.
Twee keer dit jaar kleurde het podium oranje. Op de 5000 meter en op de sprint. “Kunst!” roepen de critici smalend: “Schaatsen is een kleine sport.” Nu is het typisch Nederlands om je prestaties op deze manier af te doen. Maar hebben de critici gelijk? En wat betekent dat voor de sport? En waarom is langebaanschaatsen toch een olympische sport?
Schaatsers zijn een conservatief volkje. Het heeft immers lang geduurd voordat de klapschaats op de Spelen verscheen. Maar toen was het ook meteen gedaan met de vaste Noor. In Nagano 1998 werden op de klapschaats 32 nieuwe olympische records gereden en maar liefst acht nieuwe wereldrecords. De klapschaats is een feit, zouden de commentatoren zeggen.