In de negentiende eeuw leeft alom de hoop dat de industrialisatie een einde zal maken aan de aanhoudende armoede, het structurele gebrek aan werk aan de onderkant van de samenleving en de verpaupering van dorpen en steden. Het tegendeel gebeurt, in ieder geval in Maastricht, met afstand de eerste industriestad van Nederland.
Hoewel we onszelf graag als rationele mensen beschouwen, blijken we vaak onrealistische, bijna mythische, verwachtingen van het leven te hebben. Zo hebben we bijvoorbeeld de neiging om rampen uit het verleden te vergeten.