Het recent verschenen boek De ziekte van Lazarus (Uitgeverij Aspekt, 2017) is een inhoudsrijke monografie over ziekte en maatschappelijke uitsluiting in de Middeleeuwen, specifiek wat de ziekte lepra betreft. Opmerkelijk is dat lepra in de Middeleeuwen sterk verknocht was met religie.
Gilles de Rais was een Franse maarschalk uit het begin van de vijftiende eeuw, die net als zijn tijdgenoot Jeanne d’Arc op de brandstapel stierf. Echter, om minder nobele redenen. De Rais deed zich voor als diepgelovig man, maar misbruikte en vermoordde meer dan honderd kinderen. Wie was deze man, van wie men zegt dat het sprookje van Blauwbaard van
Middeleeuwse pausen muntten uit in overspel, simonie, Jodenhaat en, niet in het minst, het vernietigen van cultureel erfgoed, waaronder verscheidene islamitische, antieke en inheemse bibliotheken.
‘Van de katharen is veel bekend’, zo opent Karel Wellinghoff zijn boek De roep van de katharen, ‘maar toch blijven zij, ondanks de hoeveelheid aan historische en speculatieve informatie, in nevelen gehuld.’ (9) Aan de hand van vijf katharenlevens brengt Wellinghoff feit en fictie rond deze religieuze sekte in kaart. De auteur gaat daarbij in op de geschiedenis, de missie
“Het christendom kon pas zegevieren doordat het heidense gewoonten en opvattingen aannam, het communisme prijsgaf (vrijwillige bijdragen voor de diaconie kwamen ervoor in de plaats), de slavernij liet voortbestaan en hierdoor z’n oorspronkelijke karakter verloochende. De christelijke gemeente of gemeenschap van gelovigen, die de kerk vormde, werd al in de eerste drie eeuwen gedomineerd door al dan niet celibatair levende
De geschiedenis is vaak een opeenstapeling van ellende en misère: oorlogen, revoluties, hongersnoden, economische crises en ga zo maar door. Dat er met geschiedenis ook veel te lachen valt, bewijst historicus dr. Dick Berents in zijn vermakelijke boek Stalin en Hitler komen in de hemel. Naast goede historische grappen, legt de auteur de vinger bij tal van historische misvattingen. “Geschiedenis