Volgens directeur Dirk Mulder van Herinneringscentrum Kamp Westerbork moet de educatie over de Tweede Wereldoorlog aan leerlingen in het basis- en voortgezet onderwijs verbeterd worden. Hij schrijft dat donderdag in dagblad Trouw. Mulder pleit voor de instelling van een leerstoel ‘Educatie van en over de oorlog’.
De directeur van Herinneringscentrum Kamp Westerbork stelt dat het steeds moeilijker wordt het verhaal van de oorlog op een goede manier op jongeren over te brengen. Vragen als: “Wat moet en kan ik deze leerlingen bijbrengen en hoe doe ik dat het beste?” en “Hoe meet ik de resultaten?” moeten volgens Mulder wetenschappelijk onderbouwd beantwoord worden. Daarom pleit hij dus voor de nieuwe leerstoel. Mulder:
‘Nooit meer Auschwitz’. Dat is de opdracht die we de jongere generaties menen te moeten meegeven. Op hun schouders leggen we de last om lessen uit het verleden te trekken. We betrekken basisscholen en oudere leerlingen bij herdenkingen en andere activiteiten, en stimuleren docenten een vervolgingsplek als Westerbork te bezoeken, soms zelfs de reis naar Auschwitz te ondernemen. En op die plekken vertellen we hen van de verschrikkingen die er zijn gebeurd. En dan komt het allemaal goed: ‘Nooit meer Auschwitz!’”.
Aan de inzet en goede bedoelingen van de museale instellingen en organisaties die zich op het herinneringswerk zijn gaan richten, hoeft volgens Mulder niet te worden getwijfeld.
Maar men mag best de vraag stellen of er altijd doordacht, analyserend en zelfkritisch te werk wordt gegaan. Er wordt ook het nodige gefröbeld in het educatieve oorlogsland. Zeker, altijd met veel toewijding, maar of het allemaal het gewenste effect sorteert?.
Om die vraag goed te kunnen beantwoorden pleit de directeur van Herinneringscentrum Kamp Westerbork voor het benoemen van een hoogleraar Educatie van en over ‘de oorlog’.
Menen we echt dat de overdracht aan jongere generaties wezenlijk is, dan zullen we daar ook wetenschappelijke inhoud aan moeten geven. En dat kan niet zonder een leerstoel Educatie over ‘de oorlog’. Het is de basis om het dagelijkse educatieve werk op een hoger plan te brengen, waarbij niet gemeenplaatsen als ‘nooit meer’ de boventoon voeren, maar de aandacht is gericht op nadenken en ‘lernen’.
