Redactie
De Nederlandse sportverslaggever Theo Koomen (1929-1984) is vooral bekend om de enthousiaste manier waarop hij verslag deed van wielerkoersen en andere sportwedstrijden. De journalist bekeek de wielersport echter ook kritisch en maakte daarbij niet alleen vrienden. In 1974 publiceerde hij zijn boek 25 jaar doping.
In de wielerwereld werd niet direct positief gereageerd op het boek van de Nederlander. Naar aanleiding van de publicatie werd de journalist zelfs enige tijd door renners geboycot en hij werd door de vereniging van beroepsrenners beschuldigd van laster. Tijdens de ronde van Woerden werd Theo Koomen zelfs door wielrenners weggestuurd. Het vrije volk schreef hierover in de zomer van 1974:
De renners hoorden dat de schrijver van het boek ’25 Jaar Doping’ bij hun wedstrijd als speaker zou optreden. Maar zij meenden, dat een man, die naar hun overtuiging gespuwd had in de put waaruit zij allen drinken, niet op zijn plaats was aan de microfoon.
Koomen had het in 1974 over ‘vijfentwintig jaar’ doping vanwege de Italiaanse renner Fausto Coppi die in 1949 zowel de Tour de France als de Giro d’Italia won en door zijn grootse prestaties verdacht werd van dopinggebruik. In een interview met Het vrije volk zei Koomen hierover eens:
Toen Coppi kwam, in de Tour, en de krankzinnigste dingen uithaalde, kwartieren uitliep op pelotons enzo, toen werd doping pas een internationale kwaal. Vandaar die titel dus.
Over het boek wordt wel gezegd dat het vooral sensatieverhalen bevat en dat het werk niet echt getuigt van goede onderzoeksjournalistiek. Feit blijft echter dat Koomen, die ongetwijfeld ook wel wat heeft verdiend met dit destijds veelbesproken boek, de eerste Nederlandse journalist was die zo uitgebreid publiceerde over doping in de (wieler)sport.
De dood van Tom Simpson:
Tom Simpson en de Mont Ventoux
Koomen’s boek begint overigens niet met een verhaal over Coppi maar met het verhaal van Tom Simpson. Deze coureur stierf op 13 juli 1967 tijdens de beklimming van de Mont Ventoux, een van de meest legendarische bergen van de Tour de France, door een combinatie van doping, alcohol en de hitte. Theo Koomen deed ook verslag van deze Tour de France en na afloop van de etappe vertelde hij de Nederlandse luisteraars over het gebeurde. Over doping durfde hij echter nog niets te zeggen. Pas die avond werd het Koomen en de andere journalisten definitief duidelijk dat er doping in het spel was geweest:
Later op de avond, terwijl journalisten zich in het ‘Britse’ hotel ophielden, kwam het nieuws, waaraan alles te koppelen was: ‘Gezien de omstandigheden, waaronder Tom Simpson overleed, hebben de betrokken artsen toestemming tot begraving geweigerd’. Doping. Het woord viel in de perszaal als een bom. Het communiqué, hoe summier ook, kon nauwelijks duidelijker zijn geweest. Doping.
De pers hield zich in de dagen hierna echter op de vlakte. Geen woord over doping. Alleen in bedekte termen werd de vraag opgeworpen of amfetaminen mogelijk een rol hadden gespeeld. Theo Koomen schreef hier jaar later over in zijn boek:
Heel lang, veel te lang duurde het, eer de ware toedracht van de gebeurtenissen op de Mont Ventoux aan het licht kwamen. Op 31 juli bracht de ‘Daily Mail’ het nieuws, dat Simpson gedood werd door stimulerende middelen: ‘Simpson was killed by drugs!’
Het verhaal was geschreven door een Britse verslaggever die, “terwijl de Tourkaravaan voortjakkerde”, wél onderzoek had gedaan naar de doodsoorzaak. Voor het gros van de journalisten kwam die onthulling niet als een verrassing. Publiceren over dopinggebruik deden ze echter niet. Theo Koomen deed dat wel, in 1974. Uitgebreid.
