Het beeld oogt Egyptisch maar de proporties zijn net even anders. Het beste is te zeggen dat men in Byblos in de Bronstijd een eigen traditie heeft ontwikkeld, gebruikmakend van een beeldentaal uit Egypte.
En dus zijn nauwelijks resten uit de IJzertijd en de geschiedenis van Byblos in deze periode is vooral bekend uit Assyrische teksten. Een Perzisch terras in het oosten van de stad is de uitzondering die de regel bevestigt.
Deze sarcofaag is uit één steen gehouwen en versierd met leeuwenkoppen op de onderste hoeken en de deksel. Aan de korte kanten staan klaagvrouwen. We zien de overledene zitten op een prachtige troon: het is de koning van Byblos, die een defilé van onderdanen ontvangt
Wie Byblos bezoekt, zal bovenop de heuvel een paar vreemde vierkante kuilen zien, uitgehakt in de rots. Dit zijn de negen koninklijke graven. De toenmalige bewoners van Jbeil ontdekten de eerste daarvan na een stevige regenbui.
De Obeliskentempel is vermoedelijk het bekendste heiligdom van Byblos. De tempel is in de hellenistische of Romeinse tijd herbouwd; in het latere heiligdom zijn sommige van de oeroude obelisken hergebruikt.
Eén van de heiligdommen in Byblos staat bekend als de Torentempel. Veel is er niet van over. Eigenlijk alleen een soort podium, waarop wel of niet een toren kan hebben gestaan. Groot was de cultusplek in elk geval niet.
De L-vormige tempel, tegenover de tempel van de Dame van Byblos gelegen aan het heilige meer, had helemaal geen L-vorm. Het was een gebouwtje met drie cultusplekken op een soort pleintje, met achteraan nog en vierde cultusplek.
De oude spreuk memento mori roept de mens op te reflecteren op de eigen sterfelijkheid en de eindigheid van het leven. In het Latijn betekent memento mori letterlijk ‘Gedenk te sterven’.
In het oude Rome was een praetor (of pretor) een belangrijke ambtenaar die onder meer belast was met de rechtspraak. Bij afwezigheid van de consuls namen ze ook het opperbestuur waar.
Een caldarium (of calidarium / cella coctilium) is de benaming voor een ruimte in een Romeins badhuis waar zich de hete dompelbaden bevonden en waar de luchtvochtigheid vrij hoog was. De ruimte werd gebruikt als een soort hedendaagse sauna.
Vandaag de Dame van Byblos ofwel Ba’alat Gubla. De Egyptenaren identificeerden haar lange tijd met hun godin Hathor. Na de IJzertijd lijkt ze gelijkgesteld te zijn aan Astarte.
De Feniciërs waren afkomstig uit het gebied van het tegenwoordige Libanon. Tussen 1500 en 400 v. Chr. golden ze als de belangrijkste handelaren en zeevaarders in het Middellandse Zeegebied.
De heerser van de stad Assur, Assur-uballit, wist zijn koninkrijk te verheffen van Mittanische vazalstaat tot een internationaal erkende grootmacht. Het Midden-Assyrische rijk was geboren.
De noordwestelijke poort van Byblos, ook wel aangeduid als Porte de la mer omdat hij uitziet op de noordwestelijke haven, is een beetje vreemd. Welke idioot bouwt nu een trap in een poort?!
Vanaf het einde van het vierde millennium v.Chr. stuurde men vanuit Byblos cederhout naar Egypte. En er kwamen allerlei kostbaarheden terug. Naarmate de havenstad rijker en rijker werd, werden de verschillen met de omgeving groter. En dus de jaloezie.
Byblos kent een groot, oeroud gebouw dat de Franse archeologen aanduidden als de “Grande Résidence”. Groots was het zeker, althans voor wie zo praktisch is geen energie te verspillen aan het opwerpen van piramiden.
De uitspraak ‘De teerling is geworpen’, in het Latijn: Alea iacta est, valt nog wel eens. Hoe komen we aan deze uitdrukking?
De secutor was een gladiator-type uit de Romeinse tijd. Deze gladiator werd in de arena vaak gekoppeld aan de retiarius of ‘nettenman’.
De thraex was een gladiator-type uit de Romeinse tijd. Deze gladiator dankt zijn naam aan het feit dat hij gekleed ging als een oude Thracische strijder.
De hoplomachus was een gladiator-type uit de Romeinse tijd. Deze Deze gladiator vocht doorgaans met een speer of lans (hasta), kort zwaard (gladius) en een dolk.
De retiarius was een gladiator-type uit de Romeinse tijd. Deze gladiator vocht doorgaans zonder een helm en maakte onder meer gebruik van een drietand (trident) en een verzwaard net, waarmee hij zijn tegenstander(s) als het ware probeerde te vangen.