Hoewel radicaal nationalisme geen bijzonder grote aanhang had in het Duitsland van vóór de Eerste Wereldoorlog, bestond er wel degelijk radicaal gedachtegoed. Dit radicaal nationalisme werd door groepen als het Alldeutscher Verband (ADV) ingekaderd. De Eerste Wereldoorlog was een belangrijke factor in de radicalisering van dit gedachtegoed.
Volkskrantjournalist Rob Vreeken maakt de rekening op van wat zo’n twintig jaar terug de grote vrees was: dat Erdogan invoering van de sharia zou nastreven. De man die nu al zo’n twintig jaar regeert heeft dat misschien gewild, maar nooit in daden omgezet. Reden is dat de bevolking in grote meerderheid zo’n koers afwijst. Sterker nog, het rad van de
In een van zijn boeken geeft letterkundige, vertaler, schrijver en Ruslandkundige Karel van het Reve een denkbeeldig gesprek weer tussen twee Russische literatuurminnaars uit de jaren 1920. De een zegt: ‘het communisme kan nog wel 300 jaar duren. De Mongolen regeerden 300 jaar, de Romanovs bleven 300 jaar, dus de communisten blijven ook 300 jaar.’ De ander zegt verontwaardigd: ‘waarom
Het gaat niet goed met het CDA. De partij leed bij de Provinciale Statenverkiezingen van 15 maart 2023 een enorme nederlaag en is in de opiniepeilingen weggezakt naar een bedenkelijk niveau. Speculaties over haar einde zijn dan ook niet van de lucht.
Meedoen aan de verkiezingen voor de Nationale Vergadering, dat was eind achttiende eeuw iets geheel nieuws in de Nederlanden. Het bleef echter voorlopig bij een experiment.
Kort na de Tweede Wereldoorlog was de Communistische Partij van Nederland (CPN) een belangrijke politieke partij. Bij de verkiezingen van 1946 haalde ze zelfs ruim 10 procent van de stemmen. Die populariteit hield ze niet lang vol, maar ook in de jaren vijftig, zestig en zeventig telde de CPN nog tienduizenden aanhangers.
De Jakobijnen vormden ten tijde van de Franse Revolutie een belangrijke radicale partij die haar toppunt bereikte ten tijde van de Terreur. De meest invloedrijke en bekende Jakobijn was Maximilien de Robespierre.
Intussen is het alweer even geleden, die tijd van de kameraden. Het was een tijd waarin westerse maatschappijen zichzelf aan het heruitvinden waren. De Franse Revolutie had afgerekend met de onrechtvaardigheden die eigen waren een de standensamenleving.
Frits Bolkestein, VVD-leider van 1990 tot 1998, was in de jaren negentig de eerste aanvoerder van een gevestigde Nederlandse politieke partij die vraagtekens plaatste bij de Europese eenwording.
De gereformeerde voorman Abraham Kuyper (1837-1920) ontwikkelde de leer van de politieke antithese. Deze gaat ervan uit dat er een politieke scheiding bestaat tussen gelovigen en niet-gelovigen.
De rol van communisten in het verzet was onmiskenbaar en zeer intensief en deze betrokkenheid ging gepaard met enorme risico’s. De CPN profiteerde in de na--oorlogse jaren van de heldhaftige verzetsdaden van haar leden. Deze populariteit was echter van zeer korte duur. Onder invloed van de Koude Oorlog werden communisten in razend tempo van verzetshelden gedegradeerd tot vijfde colonne.
Nederland was er volgens hoogleraar staatsrecht Wim Voermans tamelijk vroeg bij, want de vaderlandse grondwet dateert uit 1814. En eigenlijk waren we nog eerder. Al in 1798 kwam namelijk de ‘Staatsregeling voor het Bataafsche Volk’ tot stand.
In de jaren 1890 schrok Europa regelmatig op van moord- en bomaanslagen op autoriteiten, instellingen en gewone burgers. Het meedogenloze ‘anarchisme van de daad’ leek een besmetting, die geen grens erkende.
De voormalige minister van Buitenlandse Zaken en diplomaat mr. Eelco N. van Kleffens koesterde in 1939 plannen om de Duitse regering omver te werpen door het definitief uitschakelen van Adolf Hitler.
Als iemand van mening verandert kan gezegd worden dat de betreffende persoon “door de pomp” is gegaan. Waar komt deze uitdrukking vandaan?
Voor elke misdaad van Stalin-regime weet Charles Ducal verdedigingslijnen te organiseren: het was wel erg, erkent hij, maar niet zo erg als historici als Hannah Arendt cs in haar boek over totalitarisme beweerde.
De relatie tussen VVD-oprichters Dirk Stikker en Pieter Oud was niet al te best. Ze werd gekenmerkt door voortdurend geruzie. Scheldpartijen over en weer bleven daarbij niet uit.
Het eind van de Tweede Wereldoorlog leek ook het einde in te luiden van het fascisme en zijn racistische broertje; het nationaalsocialisme. In de academische wereld werd sindsdien hard gewerkt aan een sluitende definitie van wat fascisme nu ‘eigenlijk’ was.
De afgelopen vijfentwintig jaar maakte de Senaat, zoals de Eerste Kamer ook wel wordt genoemd, een belangrijke ontwikkeling door. Sinds kabinetten niet langer op een meerderheid in de Senaat kunnen rekenen, won het orgaan aan politieke betekenis.
Nationalist, monarchist, antidemocraat, antisemiet, anti-Duits… Charles Maurras was de bezieler van de Action française, een extreemrechtse beweging die in de eerste helft van de twintigste eeuw een grote politieke invloed uitoefende, zowel in Frankrijk als daarbuiten.
Omdat nieuw gekozen Statenleden later de samenstelling van de Eerste Kamer bepalen, hebben de Statenverkiezingen toch een nationale betekenis. Senatoren kunnen immers ieder wetsontwerp tegenhouden als ze dat willen en het daarmee het kabinet bijzonder lastig maken.
