Willem Peeters (1944) is redacteur van de website Casa Cultural waarop naast de complete geschiedenis van Spanje en biografieën van prominente Spaanse politici, artikelen te vinden zijn over tal van andere landen en onderwerpen. Zijn speciale aandacht gaat uit naar Amsterdam. Niet alleen schrijft hij over de historie van de hoofdstad, maar ook heeft hij fotoseries gemaakt waarin afbeeldingen van vroeger uit de Beeldbank van de stad gekoppeld zijn aan hedendaagse foto's (Amsterdam toen en nu). Regelmatig verzorgt hij lezingen in samenwerking met Station-West, een culturele hotspot in het centrum van Amsterdam.
Tuindorpen zoals wij die kennen in Amsterdam zijn qua opzet verwant met eerder verrezen fabrieksdorpen of -kolonies en tuinsteden. Zij zijn gecreëerd met de bedoeling om de woonproblemen in de propvolle en verkrotte binnensteden op te lossen of om arbeiders een goede woonomgeving te bieden nabij hun werk.
Duitsland is na zijn nederlaag in de Grote Oorlog in verwarring. Het wordt door het verdrag van Versailles teruggeduwd in een onderschikte rol op het Europese toneel. De nieuw gevormde Weimarrepubliek lijkt een goede toekomst tegemoet tegemoet te gaan, maar het loopt anders. Mede dankzij de onoplettendheid van de traditionele conservatieve elite valt de republiek ten prooi aan de nazi’s.
In de loop van de veertiende en vijftiende eeuw veroveren de Ottomaanse sultans grote delen van de Balkan. Onder invloed van een interne verzwakking van het imperium en de van uit het westen geïmporteerde nationalistische denkbeelden, ontstaan er aan de noordgrens van het Ottomaanse rijk in de negentiende eeuw enkele natiestaten die niet alleen een bedreiging vormen voor de Ottomanen,
Hoewel formeel in stand blijvend tot 1946, komt aan het functioneren van de Volkenbond in het zicht van de Tweede Wereldoorlog een einde.
Na het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog wordt op initiatief van de Fransen het zogeheten Non-interventiecomité opgericht dat geacht wordt te voorkomen dat buitenstaanders zich mengen in dit interne conflict.
De door de Italianen opgezette rooftocht in Noord-Afrika is zonder twijfel de heetste aardappel die de Volkenbond op haar bordje heeft gekregen.
Zuid-Amerikaanse landen hebben in de eerste helft van de twintigste eeuw de neiging onderlingen conflicten zelf op te lossen zonder inmenging van de Volkenbond, maar ze zijn niet gauw bereid om concessies te doen waardoor vredesregelingen lang op zich kunnen laten wachten. Begin jaren dertig liggen Bolivia en Paraguay met elkaar overhoop rond het zogeheten Chaco territorium en Colombia ruziet
Het idee dat ontwapening leidt tot vrede en veiligheid en bewapening dus wel moet leiden tot oorlog, is een opvatting die na de Grote Oorlog breed gedragen wordt. De Amerikaanse president Woodrow Wilson schenkt er aandacht aan in zijn Veertien Punten en het ligt aan de basis van het Handvest van de Volkenbond. In 1932 begint na eindeloos vijven en
Onder het mom van het regelen van een lokaal geschil met China, valt Japan in 1931 het Chinese Mantsjoerije binnen. Niet slechts om dit gebied in handen te krijgen, maar met als uiteindelijk doel de heerschappij over China te verwerven.
Hoe tijdens het Interbellum de Weense socialisten via huisvestingsprogramma’s, educatieve en culturele projecten proberen de neue Mensch te creëren.
Gedurende het Interbellum krijgt de Volkenbond niet slechts te maken met grensconflicten of oorlogen tussen leden van de bond. Wat ook aandacht vraagt zijn problemen van humanitaire aard zoals het vluchtelingenvraagstuk, de gezondheidszorg en arbeidsomstandigheden.
Tijdens de vredesconferentie in Parijs (1919) ontwerpen de geallieerden de mandaatregeling die voorziet in het beheer en begeleiden tot zelfstandigheid door ‘ontwikkelde’ naties van voormalige koloniën en delen van het voormalige Ottomaanse rijk. De Volkenbond krijgt tot taak het administratieve beheer te voeren over deze gebieden.
Bij de oprichting van de Volkenbond op 25 januari 1919 wordt aan Duitsland het lidmaatschap ontzegd. Het vergt veel onderhandelingen, maar dankzij de inspanning van nieuwe politieke leiders wordt in 1926 na het sluiten van het verdrag van Locarno Duitsland toegelaten als volwaardig lid van de Volkenbond.
Na de ondertekening van het vredesverdrag van Versailles ontstaan er grensconflicten in de Balkan waar de Volkenbond mee geconfronteerd wordt. Het eerste, een conflict tussen Albanië en Griekenland dat uitmondt in de Korfoe-kwestie, luidt een lange reeks van confrontaties in tussen de Italiaanse dictator Benito Mussolini en de voorzichtig opererende Volkenbond. In het andere grensconflict tussen Griekenland en Bulgarije boekt
Geschiedenis van de Zaanhof in Amsterdam, een in 1917 door architect Herman Walenkamp ontworpen wijk in de Spaarndammerbuurt.
Na de Eerste Wereldoorlog worden het Saargebied en de stad Dantzig onder toezicht geplaatst van de Volkenbond. Een rol die de Volkenbond naar behoren vervult, maar niet altijd de goedkeuring kan wegdragen van de lokale bevolking.
Nooit meer oorlog! Dat is de hartenkreet van de 28e Amerikaanse president Woodrow Wilson als de Eerste Wereldoorlog ten einde loopt. Hij vecht voor zijn ideaal: de creatie van een Bond der Volkeren waarmee een eind gemaakt zal worden aan de machtspositie van de grote Europese mogendheden die elkaar al eeuwen de tent uitvechten. Wilson slaagt in zijn opzet, maar
Jacques van Marken besloot zich als negentienjarige corpsstudent ‘nuttig te maken voor de maatschappij’. Hij richtte de Nederlandse Gist & Spiritusfabriek (het huidige DSM) en Calvé op en creëerde voorzieningen voor zijn arbeiders, die pas zeventig jaar later gemeengoed zouden worden, waaronder pensioenopbouw, ziektekostenverzekering en een ondernemingsraad.
In Londen, destijds de grootste stad ter wereld, neemt tussen 1801 en 1851 het inwoneraantal toe van een kwart naar ruim twee miljoen. Dat betekent in elk decennium een opname van een populatie gelijk aan die van een grote stad als Liverpool. Deze gigantische demografische druk is de oorzaak van de huisvestingsproblematiek die het land meer dan een halve eeuw
De Spaanse stad Toledo ligt op zeventig kilometer ten zuiden van Madrid in een meander van de rivier de Taag. De stad staat bekend als “Stad van drie culturen” vanwege het feit dat gedurende eeuwen christenen, islamieten en joden er samenleefden.
Mérida is de hoofdstad van het Spaanse autonome gebied (Autonomía) Extremadura, gelegen in het zuidwesten van het land. Geen imposante metropool, maar de stad herbergt een schat aan Romeinse bouwwerken en kunst zonder weerga.
