Bij uitgeverij Just Publishers verscheen onlangs het boek De laatste getuige. Rochus Misch, lijfwacht van Adolf Hitler, vertelt hierin zijn persoonlijke geschiedenis en staat ook uitgebreid stil bij de laatste dagen in de bunker in Berlijn. Hieronder een aangrijpende passage uit dit boek.
1 mei 1945
Kort na de zelfmoord van Adolf Hitler en Eva Braun
Ik koesterde de voorzichtige hoop dat dr. Goebbels me nu zou laten gaan. Na de dood van de Fรผhrer was hij, overeenkomstig het testament van Hitler, rijkskanselier en mijn nieuwe chef. Ook Goebbels wilde in de situatie die zich nu voordeed voor zelfmoord kiezen, daarover bestond geen twijfel. Dus wat deed ik hier nog? Om me heen was alleen maar sprake van afscheid en vluchten.
Het was echter niet Goebbels die naar me toekwam, maar Martin Bormann. โU blijft hier. U heeft hier nog werk te doen.โ Alle besprekingen gingen vanaf dit tijdstip alleen over het wegkomen uit de Rijkskanselarij, wat Mohnke moest organiseren โ maar daarin werd ik niet betrokken. โLicht, lucht, water, telefoon en radio โ wie daarvoor verantwoordelijk is, die blijft,โ stelde Bormann duidelijk.
Ik wist heel goed dat dit een moeder was die definitief afscheid nam van haar kinderen, maar ik kon het gewoon niet geloven. Mevrouw Goebbels bereidde haar kinderen voor op de dood. Mijn telefooncentrale was de enige plek waar ze daarbij door niemand gestoord werd. Boven in de voorbunker stelde men opgewonden de uitbraakgroepen169 samen, er liepen ook burgers rond. In de stroom van afschuwelijke dingen kon nog weinig me raken, maar voor wat hier gebeurde waren geen woorden voor. Daar zat ik dan, tot voor kort de lijfwacht van de Fรผhrer, Adolf Hitler โ maar ik kon niet eens deze kinderen beschermen.
Ik stortte me op mijn telefoontjes en staarde naar mijn schakelpaneel. Het duurde zoโn halfuur tot mevrouw Goebbels met de kinderen weer naar boven, naar de voorbunker ging.
โHoe…?โ Mijn stem liet me in de steek, maar Naumann begreep het.
โDokter Stumpfegger geeft ze een of ander zoet drankje.โ
In mijn borst kromp alles ineen. Mijn dochter โ ze was juist een jaar oud.
Tegen zeven uur โs avonds kwam mevrouw Goebbels alleen uit de voorbunker terug. Ze was zo bleek als de felverlichte muur, haar gezicht was verstard. Haar ogen waren rood, maar toen ze langs me naar de voorkamer van Goebbels ging, huilde ze niet. Pas toen ze daar aan tafel zat, begon haar lichaam licht te trillen. Ik zag hoe ze speelkaarten uitspreidde en sorteerde.
Toen ik jaren later het tafereel beschreef aan mijn vrouw, legde ze het mij uit: Magda Goebbels had patience gespeeld. Ik kende dat spel toen niet. Dr. Goebbels kwam zwijgend bij haar staan en keek zwijgend toe. Ik had telefoongesprekken voor hem, maar ik sprak hem niet aan. De kinderen waren dood.
Hoe kun je je kinderen doden? Hoe kan een moeder haar kinderen doden? Alle zes? โMisch, Misch, du bist ein Fischโ (Misch, Misch je bent een vis) โ ik hoorde de vrolijke kinderstemmen nog in mijn horen, hoe ze langs me heen sprongen en me plaagden met dat rijmpje. Zulke lieve kinderen. Hoe vaak heeft men me gevraagd wat ik dacht toen Hitler dood was. Eindelijk, dacht ik โ eindelijk. Het ergste dat ik in de bunker heb meegemaakt, dat was de dood van deze kinderen. Ik weet dat ik niets had kunnen doen. Niemand had mevrouw Goebbels kunnen afbrengen van haar besluit. De secretaresses niet, Hanna Reitsch niet, Eva niet, niet eens haar man. Ik moest zo veel verwerken โ maar dit laat me nooit meer los.
Op een gegeven ogenblik stond mevrouw Goebbels op en liep de trap op. Alleen, zonder haar man. Dat was de laatste keer dat ik haar zag.
Boek: De laatste getuige – Ik was Hitlers koerier, telefonist en lijfwacht
Volg ons: