Met name in reformatorische kringen is het goed gebruik om de Latijnse uitdrukking Deo volente te gebruiken bij uitnodigingen en datumvermeldingen. De uitdrukking betekent vertaald “Zo God het wil” en moet onderstrepen dat niet de mens maar God over de toekomst gaat.
De uitdrukking vindt zijn herkomst in een fragment uit het Bijbelboek Jakobus, waarin een “dienstknecht van God” genaamd Jakobus gelovigen met de volgende woorden aanspoort om bij het maken van plannen niet te vertrouwen op eigen kracht en tegelijkertijd onderstreept dat men afhankelijk is van God:
“Welaan nu gij, die daar zegt: Wij zullen heden of morgen naar zulk een stad reizen, en aldaar een jaar doorbrengen, en koopmanschap drijven, en winst doen. Gij, die niet weet, wat morgen geschieden zal, want hoedanig is uw leven? Want het is een damp, die voor een weinig tijds gezien wordt, en daarna verdwijnt. In plaats dat gij zoudt zeggen: Indien de Heere wil, en wij leven zullen, zo zullen wij dit of dat doen.” – Jakobus 4:13-15 (online-bijbel.nl)
In plaats van ‘deo volente’ gebruikt men in reformatorische kring ook wel de uitdrukking ‘sub conditione Jacobi’ (onder het voorbehoud van Jakobus).
De uitdrukking ‘deo volente’ wordt afgekort als DV of D.V.. De uitdrukking ‘sub conditione Jacobi’ wordt afgekort als s.c. of s.c.j.. Niet-religieuze varianten van deze uitdrukkingen zijn bijvoorbeeld ‘ijs en weder dienende’ en ‘bij leven en welzijn’. In de islamitische wereld gebruikt men soms de term ‘Insjallah’, wat zoveel betekent als ‘bij Gods wil’.
