De herkomst van de Engelse Berenmuts

U herkent ze direct. Rode jassen, geen enkele spierbeweging en altijd op wacht bij de Britse koninklijke paleizen. Ook opvallend: de hoge berenmuts oftewel Bearskin. Hoe komen de zogeheten grenadier guards aan hun berenmuts? Hoorde deze altijd al bij dit Engelse regiment of is dit een trofee? In dit artikel wordt de toevoeging van de berenmuts aan het uniform van de grenadier guards toegelicht.

Gedurende de heerschappij van Napoleon was er in het Franse leger een elite-eenheid: de Franse keizerlijke garde. Tijdens Napoleon’s veldtochten werd dit regiment vaak ingezet om de doorslaggevende slag toe te brengen in een veldslag. Op het oog lijkt een berenmuts erg onpraktisch, maar de Franse keizerlijke garde droeg deze berenmuts om voor de vijand intimiderend en groot over te komen.

De laatste veldslag voor Napoleon bij Waterloo in 1815 werd gewonnen door Arthur Wellesley ook bekend als de Hertog van Wellington. Na de slag om Waterloo kregen de voetsoldaten genaamd grenadier guards als enige regiment toestemming om ook deze berenmutsen te gaan dragen. Dit werd door de Engelse soldaten gezien als trofee. Vanaf dit moment is de berenmuts dus geïntroduceerd in de Engelse militaire cultuur. Na enige tijd kregen ook andere regimenten binnen het Verenigd Koninkrijk toestemming om de berenmutsen te gaan dragen, zoals de Welsh guards (Wales) en Coldstream guards (Schotland).

De Engelse berenmuts was vanaf de slag bij Waterloo gemaakt van de vacht van de Canadese zwarte beer. De muts is 46 centimeter hoog en weegt ongeveer 700 gram. Ondanks het feit dat er regelmatig kritiek wordt geleverd op het dragen van de vacht van de zwarte beer, is de Engelse regering er niet in geslaagd om vervangend materiaal te regelen.

Tegenwoordig wordt de berenmuts alleen nog bij ceremoniële gelegenheden door de grenadier guards gedragen.

Bronnen ▼