Alfred de Grote (ca. 848-899) was een negende-eeuwse koning van Wessex die beroemd werd door zijn succesvolle verdediging tegen de Vikingen en zijn hervormingen op het gebied van onderwijs en recht.
Alfred de Grote werd rond 848 na Christus geboren in Wantage, Wessex. Dit als vierde zoon van koning Ethelwulf van Wessex. Zijn broer Aethelred I volgde zijn vader als koning op. Toen Aethelred I in 871 in de strijd tegen de Denen sneuvelde, volgde Alfred de Grote hem op als koning van Wessex.
Alfred wist korte tijd vrede te sluiten met de Denen. De Denen begonnen het gebied na enkele jaren echter alweer aan te vallen. Alfred de Grote versloeg de Denen in 878 bij Edington. De Deense koning Guthrum liet zich, samen met negenentwintig van zijn vazallen na de nederlaag dopen en sloot met Alfred de Grote de Vrede van Wedmore. Deze vredesovereenkomst, waarvan geen document bewaard is gebleven, bepaalde onder meer dat de noordoostelijke helft van Engeland in handen bleef van de Denen (de latere Danelaw).
De basis voor het militaire succes van Alfred de Grote was voor een groot deel gelegd door een door hem doorgevoerde legerhervorming waarbij het Angelsaksische leger in twee elkaar aflossende delen werd verdeeld. Alfred de Grote werd daarnaast vooral geëerd vanwege de manier waarop hij de bestuurlijke, rechterlijke en economische wederopbouw van zijn koninkrijk regelde. Hij stichtte een hofschool en trok leermeesters aan. Onder hen ook de uit Zuid-Wales afkomstige Kelt Asser die vaak als zijn biograaf wordt gezien.
De man die vanwege zijn prestaties op militair en cultureel vlak de titel ‘de Grote’ verdiende, stierf vermoedelijk op 26 oktober 899. Hij werd opgevolgd door de uit zijn huwelijk met Ealswith van de Gaini geboren Eduard de Oudere.
