Alferd Packer, de berggids die vijf Democraten verorberde

Een mensenetende boef

Alferd Griner Packer wordt in 1842 geboren in Pennsylvania. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, geeft hij zijn werk als schoenmaker op, om dienst te doen in het leger van de Noordelijke staten. Na acht maanden wordt hij eervol ontslagen vanwege medische redenen. Packer heeft zo nu en dan epileptische aanvallen. De Amerikaan trekt hierop naar een andere staat waar hij tot een andere compagnie toetreedt. Niet veel later wordt hij weer ontslagen, opnieuw vanwege epilepsie.

Alferd Packer dankt zijn plek in de geschiedenisboeken niet aan deze weinig glorieuze carrière in het leger. Na de burgeroorlog werkt hij nog zo’n negen jaar in de mijnen bij de Rocky Mountains, maar ook daarover valt verder weinig te vertellen.

Een in de wind geslagen advies

Het historische verhaal van de Amerikaan begint in 1873. Alferd Packer neemt dan als gids deel aan een jachtexpeditie in de bergen van Colorado. De expeditie bestaat uit eenentwintig mannen. Onderweg stuiten het gezelschap op Ouray, een indianenleider die de blanken goed gezind is. Ouray raadt de mannen aan de tocht uit te stellen tot de lente, omdat winterse omstandigheden onderweg voor gevaar kunnen zorgen. De indiaan biedt de mannen zelfs aan te overwinteren in het kamp van zijn stam. Een aantal mannen besluit het advies van de indiaan echter te negeren en trekt toch verder. Alferd Packer probeert zich bij hen te voegen, maar wordt tegengehouden.

In februari 1874 verlaat Packer alsnog het kamp van Ouray, samen met vijf anderen. Zo’n drie maanden wordt niks van het gezelschap vernomen. Dan duikt Alferd Packer plotseling, moederziel alleen, op in een kleine nederzetting. Van zijn medereizigers – Shannon Wilson Bell, James Humphrey, Frank “Reddy” Miller, George “California” Noon en Israel Swan – ontbreekt ieder spoor.

Heel slecht ziet Packer er ondanks alle ontberingen wonderbaarlijk genoeg niet uit. Als hem gevraagd wordt waar zijn medereizigers zijn gebleven, antwoordt Packer dat hij door hen in de steek gelaten werd nadat het gezelschap in een sneeuwstorm terechtkwam en hij last kreeg van natte en bevroren voeten. Packer bezit geen stuiver meer en verkoopt ter plekke voor een paar dollar zijn pistool aan de plaatselijke ordehandhaver. Daarna gaat Packer weer op pad. Hij wil terug naar Pennsylvania. Onderweg ziet een van zijn medereizigers, die onderdeel heeft uitgemaakt van het oorspronkelijke jachtgezelschap van eenentwintig man, dat Packer een mes bij zich heeft dat eerder eigendom was van een van de verdwenen reizigers, Frank “Reddy” Miller. Er ontstaat dan langzaam twijfel. Klopt het verhaal van Packer wel? Hoe heeft hij de ontberingen écht doorstaan? En wat is er met zijn medereizigers, volgens latere berichten allemaal Democraten, gebeurd?

De twijfels nemen alleen maar toe als het gezelschap aankomt in een dorpje en Packer ineens toch over veel geld blijkt te beschikken. Volgens de eigenaar van een saloon in Saguache spendeert Packer in korte tijd maar liefst honderd dollar in zijn tent. De berggids zou hem zelfs driehonderd dollar hebben willen lenen.

Het wordt dan gevaarlijk voor Packer. Leden van de oorspronkelijke jachtexpeditie vertrouwen de berggids voor geen cent meer en dreigen hem op te hangen. Packer wordt uiteindelijk gered door een generaal die hem, net op tijd, besluit in hechtenis te nemen.

Kannibalisme

Korte tijd later bekent de berggids dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan kannibalisme. Na een sneeuwstorm was de zes man tellende expeditie vast komen te zitten in de bergen. Israel Swan zou als eerste zijn gedood, om door de vijf andere reizigers te worden verslonden. Daarna overleed Humphreys onder onduidelijke omstandigheden. Hij werd eveneens opgegeten. Packer vond ruim honderddertig dollar in diens zakken en besloot het geld te houden. In een strijd om het bestaan legden de reizigers hierna een voor een het loodje, tot alleen Alferd Packer en Shannon Wilson Bell overgebleven waren. Packer schoot zijn laatste medereiziger dood. Voor hij aan de terugtocht naar de beschaving begin, sneed hij naar eigen zeggen nog een groot stuk van zijn slachtoffer af, zodat hij onderweg nog wat te eten had.

Kort na zijn eerste bekentenis weet de berggids te ontsnappen. In maart 1883 duikt hij weer op in Cheyenne (Wyoming) waar hij leeft onder de schuilnaam John Schwartze. Een maand later wordt Packer in Colorado door een rechter veroordeeld tot de strop. Volgens een lokale krant laat rechter M.B. Gerry zich in zeer duidelijke bewoordingen over de kannibaal uit:

“Stand up yah voracious man-eatin’ sonofabitch and receive yir sintince. When yah came to Hinsdale County, there was siven Dimmycrats. But you, yah et five of ‘em, goddam yah. I sintince yah t’ be hanged by th’ neck ontil yer dead, dead, dead, as a warnin’ ag’in reducin’ th’ Dimmycratic populayshun of this county. Packer, you Republican cannibal, I would sintince ya ta hell but the statutes forbid it.”

Volgens andere verhalen liet de rechter zich in minder expliciete bewoordingen uit. In oktober 1885 werd de straf van Packer omgezet in veertig jaar gevangenschap. Op 8 februari 1901 kwam hij voorwaardelijk vrij.

Met name vanwege de (door de krant opgetekende) uitlatingen van de rechter kreeg Packer in de loop der tijd een soort cultstatus. Op social media zijn ook geregeld gebruikers te vinden, die het wel aardig vinden om een foto van de mensenverslindende berggids als profielfoto te gebruiken. In 1980 verscheen er zelfs een film over de geschiedenis, getiteld The Legend of Alfred Packer. En studenten uit Colorado met een wat morbide gevoel voor humor besloten in 1968 hun cafetaria naar de kannibaal te vernoemen: “Alferd G. Packer Memorial Grill”. Adverteren deed deze cafetaria met de opmerkelijke slogan: