In de documentaire komt oud gevangenenbewaarder Ton Mink aan het woord. Hij vertelt onder mee hoe de Twee van Breda, Ferdinand aus der Fünten en Franz Fischer, hun gevangenschap en de ophef over voor hen ingediende gratieverzoeken beleefden.
De Vier van Breda
Na de Tweede Wereldoorlog worden in Nederland 186 Duitse oorlogsmisdadigers berecht. De gevangenen zitten allemaal vast in de Koepelgevangenis van Breda maar na verloop van tijd krijgen steeds meer van hen gratie verleend. In 1960 zijn er nog vier gevangenen over: De Vier van Breda. Gratieverzoeken die voor deze gevangenen worden ingediend stuiten op veel verzet. Menig Nederlander vindt dat niet alle oorlogsmisdadigers op vrije voeten mogen worden gesteld.
In 1966 wordt één van de gevangenen, voormalig hoofd van de SD in Amsterdam Willy Lages, vrijgelaten. De Duitser is ernstig ziek en wordt op initiatief van minister van justitie Ivo Samkalden “op humanitaire gronden” vrijgelaten. Als de gevangene Joseph Kotalla in 1979 in de Bredase gevangenis overlijdt aan een ernstige ziekte, zijn er nog twee gevangenen over: de Twee van Breda.
De laatste twee Duitse oorlogsmisdadiger komen in 1989 alsnog, na 44 jaar gevangenschap, op vrije voeten. Dit ondanks felle protesten en een hoogoplopend Kamerdebat. Ferdinand aus der Fünten en Franz Fischer kunnen niet lang genieten van hun vrijheid. Beiden sterven na enkele maanden.
In de mini-documentaire op Plaats van Herinnering aandacht voor deze laatste twee Duitse oorlogsmisdadigers in het Nederlandse gevang. Oud gevangenbewaarder Ton Mink vertelt onder meer dat de twee Duitsers het als een groot onrecht ervoeren dat het Nederlandse volk alle dingen die het Duitse volk in de oorlog fout had gedaan aan hun kapstok hingen. Van Ton Mink verscheen in 2006 een boek waarin hij verslag doet van zijn persoonlijke dagelijkse ervaringen met de drie, aanvankelijk vier, Duitse oorlogsmisdadigers.
Boek: De Drie Van Breda
