De Britse toneelschrijver en Nobelprijswinnaar Harold Pinter zei in een van zijn laatste interviews:
‘I tend to think that cricket is the greatest thing that God created on earth (beter dan seks, hoewel seks ook niet slecht is)’.
Pinter speelde in zijn jeugd op elk beschikbaar grasveldje met bomen als wickets. Net als J.M. Barrie, de auteur van Peter Pan. Hij speelde met zijn vrienden op het kerkhof met de poorthekken als wickets.
Barrie was klein van stuk (‘er is niets kleins aan Barrie behalve zijn lichaam,’ schreef Conan Doyle) en niet erg atletisch. Toch was cricket zijn grootste passie. Een door God gegeven spel, en dat was dan ook de reden voor de naam van Barries’ cricketclub: The Allahhakbarries, uiteraard een woordspeling op geloofsbelijdenis van de islam. Alleen met de hulp van Allah zouden ze kunnen winnen.
Barrie was een ‘slow bowler’. Als hij moest werpen vertelde hij dat hij na zijn worp op de grond ging zitten wachten tot de bal bij bij de slagman was, voor zover de bal het überhaupt haalde. Aan zijn slagmannen gaf hij het advies mee niet te juichen als ze de bal raakten, maar te gaan rennen. Naar verluidt zou een van de spelers niet hebben geweten met welke kant van het bat hij moest slaan. Het team speelde dus niet om te winnen, maar ‘for the love of the game’. Barrie maakte graag grappen over zijn talent en dat van zijn clubgenoten, vooral in zijn boek over het team getiteld Allahakbarries C.C.
The Allahakbarries speelden van 1850 tot 1930. Het allerbijzonderst aan de club was dat veel grote Britse schrijvers voor de Allahakbarries speelden, waaronder Conan Doyle, Jerome K. Jerome, A.A. Milne en P.G. Woodhouse.
