‘Weg met al die straatnamen!’ (1964)

Nederlanders nemen niet snel een blad voor de mond: we kennen een lange traditie van mopperen en klagen. In vergeten archiefmappen hebben de grieven zich eeuwenlang opgestapeld; je vindt er bijvoorbeeld klachten over helse grammofoonconcerten, onbedekte museale geslachtsdelen en oerwoudgeluiden uit het Vondelpark. Veel van deze brieven schetsen onbedoeld een vermakelijk tijdsbeeld. Historisch letterkundige Annemieke Houben diept voor Historiek elke week een historische klacht op. Deze aflevering: een pleidooi voor straatnummers in plaats van straatnamen

Liever nummers

Aan de straatnamencommissie van Amsterdam

Amsterdam, 15 januari 64

Geachte Heren,

Die 27 wijken zijn goed bekeken, daar het publiek dadelijk weet waar zij moeten zijn, máár !!! Ik ben het niet eens, dat elke straat een naam hebben moet. Ik vind het uit de boze, zeer ouderwets en onnodig ingewikkeld, en dat het voor het publiek onnodig moeilijk wordt gemaakt. Op de duur moet dat vast lopen in een grote stad.
Dat is goed voor een dorp.

In het buiten land vindt men zo’n systeem niet meer. Wat zou nu makkelijker zijn – een naam of een nummer?

Een nummer is veel beter te onthouden, als een naam die men spoedig vergeet. In Engelands grote steden zijn geen namen, alleen maar nummers van de straten en huizen.
Amerika dito.

Het is minder werk, een nummer als een naam. Men hoeft geen nieuwe namen te bedenken en nummers volgen elkaar gemakkelijk op: eenfout is het kenmerk van het ware.
Het einde is er van zoek, hoe groter de steden worden.
Met nummers niet.

Met de meeste hoogachting,

A. H.
Amsterdam west

Meer historische klaagbrieven

Boek van Annemieke Houben: De mooiste liefdesverklaringen van de middeleeuwen tot nu