Koning van Engeland. Wordt in Engeland ook wel Aethelred The Unready (Ongerede) genoemd vanwege zijn weinig doortastende bestuur.
Aethelred II werd in 968 na Christus geboren als zoon van koning Edgar van Engeland. Volgens de geschiedschrijver Willem van Malmesbury zou Aethelred zich als baby hebben ontlast in het doopvont. De Britse geestelijke Dunstan (ca. 909-988) voorspelde hierop dat de Engelse monarchie onder Aethelred’s bewind zou worden omvergeworpen. Hij zou hier gelijk in krijgen.
Aethelred kwam op 10-jarige leeftijd op de troon terecht nadat zijn vader was overleden en zijn halfbroer Eduard de Martelaar was vermoord. Hij wist aanvankelijk af te rekenen met de Denen die Engeland binnenvielen. Op St.-Bricciusdag (12 november 1002) liet hij de in Engeland wonende Denen uitmoorden. Aethelred II riep hiermee het onheil over zich af. De Deense koning Sven Gaffelbaard begon kort hierna met zijn pogingen Engeland te veroveren. In 1013 slaagde deze hierin en vluchtte koning Aethelred II naar Normandië. Een jaar later wisten de Engelsen de Denen echter te verdrijven. In 1015 moest Aethelred II echter alweer uitwijken voor Sven’s zoon Knoet de Grote.
Aethelred II had minimaal zestien kinderen uit twee huwelijken. Twee van zijn kinderen zouden koning van Engeland worden: Edmund II Ironside en Eduard de Belijder. Laatstgenoemde was een zoon uit Aethelred’s tweede huwelijk met Emma van Normandië. Het koningschap van Eduard de Belijder markeert het begin van de Normandische invloed in Engeland.
Aethelred overleed in 1016 in Londen en werd opgevolgd door zijn zoon Edmund II van Engeland.
