Fons Kockelmans

Premier Mark Rutte is het regeren zonder meerderheid gewend. Geen van zijn kabinetten beschikte ooit over een gegarandeerd draagvlak in de Eerste Kamer, met uitzondering van de eerste anderhalf jaar van Rutte III.

Al sinds het begin van deze eeuw is het een veelbesproken onderwerp in de politiek: het ‘gat op rechts’. In vroeger tijden, zo luidt de theorie, werden kiezers die een behoudende koers voorstonden op hun wenken bediend door de VVD. Dat veranderde toen de liberalen in de jaren negentig gingen samenwerken met hun tegenpolen van de PvdA.

In Italië gaat een kabinet aan de slag dat volledig bestaat uit populistische, zij het op de links-rechtsschaal tegengestelde partijen. De vergelijking gaat niet helemaal op, maar vertaald naar Nederlandse begrippen zou je kunnen zeggen dat er een regering aantreedt van PVV en SP. Een dergelijke coalitie is hier vooralsnog ondenkbaar, maar kabinetten waarbij een populistische partij betrokken was zijn

Het kabinet Rutte III zit er deze week honderd dagen, een termijn met een haast magische klank. Dat is al zo sinds februari 1815, toen Napoleon uit zijn verbanningsoord Elba wist te ontkomen en in Frankrijk opnieuw de macht greep.