Al sinds het begin van deze eeuw is het een veelbesproken onderwerp in de politiek: het ‘gat op rechts’. In vroeger tijden, zo luidt de theorie, werden kiezers die een behoudende koers voorstonden op hun wenken bediend door de VVD. Dat veranderde toen de liberalen in de jaren negentig gingen samenwerken met hun tegenpolen van de PvdA.
In 2003 lieten de sociaaldemocraten zien dat een mirakel ook in de politiek niet tot de onmogelijkheden behoort.
Na de Nacht van Wiegel in de Eerste Kamer diende het tweede paarse kabinet zijn ontslag in. Lang duurde de politieke impasse niet, want de breuk werd al binnen enkele weken hersteld.
Ook in het verleden leidden provinciale verkiezingen soms tot spanningen in de Haagse politiek. In 1966 bijvoorbeeld, toen ze uitmondden in een fors verlies voor de regeringspartijen KVP en PvdA.
Leiderswisselingen bij politieke partijen komen vaak moeizaam tot stand. Niet zelden hebben ze ook nadelige effecten op de populariteit van de partij.
D66 heeft een nieuwe ‘visie op onze democratie’ gepubliceerd waarin wordt gepleit voor een bindende volksraadpleging, een gekozen formateur, hoorzittingen bij benoemingen in het openbaar bestuur en nog het een en ander. Daarmee hoopt de partij de kiezers ervan te overtuigen dat ze nog wel degelijk de kampioen van de democratische vernieuwing is.
In Italië gaat een kabinet aan de slag dat volledig bestaat uit populistische, zij het op de links-rechtsschaal tegengestelde partijen. De vergelijking gaat niet helemaal op, maar vertaald...
Zelf ontkent hij met klem dat hij interesse heeft, maar in het geruchtencircuit blijft de naam van Mark Rutte hardnekkig rondzingen. De Nederlandse premier zou in beeld zijn...
Het kabinet Rutte III zit er deze week honderd dagen, een termijn met een haast magische klank. Dat is al zo sinds februari 1815, toen Napoleon uit zijn verbanningsoord Elba wist te ontkomen en in Frankrijk opnieuw de macht greep.
Op 12 december 1917 werd het algemeen kiesrecht voor mannen ingevoerd. Vrouwen kregen op hetzelfde moment passief kiesrecht.
Zonder een hele serie gedetailleerde en ‘dichtgetimmerde’ afspraken durft geen enkel kabinet aan de start te verschijnen. Dat is niet altijd zo geweest.
Liepen kabinetsformaties soepeler toen het staatshoofd daarin nog een rol speelde? Dat hoor je vaak beweren nu de onderhandelingen in een impasse zijn beland.
Nog nooit is er een verkiezingscampagne geweest waarin zoveel lijsttrekkers zich nadrukkelijk als kandidaat-premier hebben opgeworpen.
Een formatie is in Nederland altijd een tijdrovend proces. Gemiddeld namen naoorlogse kabinetsformaties zo’n 90 dagen in beslag.
Bij Historiek vinden we dat geschiedenis niet alleen interessant maar ook relevant is. Ons motto: "Omdat we ook van gisteren zijn..."
Geschiedenis voor een breed publiek
