Mark Traa

Toen er nog geen fiets, geen tram en geen trein was, had je als trouwlustige vrijgezel niet veel te kiezen. In principe ging je, min of meer noodgedwongen, voor iemand in je directe omgeving. Maar nieuwe vervoermiddelen vergrootten de actieradius. En dus zochten mensen hun liefje ook een dorp verderop. Het gevolg: er kwamen ook vreemdelingen in jouw dorp die

Hoe ongelooflijk spannend moet het zijn geweest. Ergens in de negentiende eeuw lag je als meisje uit Staphorst, een jaar of twintig oud, in je bed. Je dacht aan de jongen uit het dorp die je leuk vond. Zó leuk dat hij wat jou betreft zelfs een mogelijke huwelijkskandidaat was. Hij had hetzelfde geloof en kwam uit een keurige familie.

Tegenwoordig maken singles die op zoek zijn naar een partner vooral gebruik van datingapps. Er was echter een tijd dat de relatiebureautjes als paddenstoelen uit de grond schoten. Toen kranten eind negentiende eeuw steeds hogere oplagen bereikten, vormden ze een aantrekkelijk platform om mensen in de etalage te zetten. Niet alle bureaus waren echter even betrouwbaar...

Een date regelen met een mogelijke nieuwe geliefde? Dat is nu een kwestie van een paar appjes sturen. Maar pakweg honderd jaar geleden ging dat wel anders. Als je met elkaar in contact was gekomen via een huwelijksadvertentie was er vaak een correspondentie op gang gekomen waarin je een eerste ontmoeting kon organiseren. Niet zelden gebeurde dat open en bloot

Daten is zenuwslopend, dat hoef je niemand te vertellen die het van nabij heeft meegemaakt. Schrale troost: vroeger was het nog veel erger. Had je gereageerd op een huwelijksadvertentie dan kwam meestal een schriftelijke correspondentie op gang. Die liep, zeker in het begin, niet rechtstreeks van huis naar huis.