Ellis Island – “Island of Hope and Tears”

Oorspronkelijk heette Ellis Island, zo genoemd door de Nederlanders, Oester Eiland. Toen de Britten in de zeventiende eeuw de kolonie van Nieuw Nederland overnamen, herdoopten ze dit eiland voor de kust van de stad New York in Oyster Island. In 1774 kocht Samuel Ellis dit eiland, waarna het Ellis Island kwam te heten. In 1808 werd het eiland een deel van de Verenigde Staten.

Ellis Island wordt een immigratiepost

Ellis Eiland, waarop een fort gebouwd werd, fungeerde in de achttiende en grotendeels ook de negentiende eeuw als een verdedigingsbolwerk voor de haven van New York, tot het in 1892 een controlepost voor immigranten werd. Van 1855 tot 1892 kwamen alle immigranten die naar de Verenigde Staten gingen, voor de grenscontrole en voor gezondheidsonderzoeken na aankomst terecht in Castle Clinton op Lower Manhattan. Per 1 januari 1892 nam Ellis Island deze functie over.

Meer dan 12 miljoen personen passeerden Ellis Island

Tussen 1 januari 1892 en 29 november 1954 – toen de grenspost officieel gesloten werd – kwamen in totaal ongeveer twaalf miljoen nieuwkomers door de poorten van het immigratiekantoor Ellis Island. Het eiland zou in de ruim 60 jaar van zijn bestaan bekend worden onder de bijnaam “Island of Hope and Tears”, omdat het nooit zeker was dat een immigrant door de controles – zoals lichamelijke onderzoeken – kwam. Deze onderzoeken namen zo’n drie tot zeven uur in beslag. Van de twaalf miljoen immigranten die op Ellis Island landden, werd ongeveer 2 procent niet toegelaten, veelal om medische of psychisch-mentale redenen.

Vanaf 1924 nam de Amerikaanse regering diverse wetten aan die de immigratie sterk beperkten. Hierdoor verloor Ellis Island steeds meer haar functie. Controles, papierwerk en medisch onderzoek verschoof naar Amerikaanse consulaten in de emigratielanden zelf. In plaats van immigranten controleren, kreeg Ellis Island steeds meer de rol van detentiecentrum voor uitgewezen of niet-toegelaten immigranten, die er opgesloten werden totdat ze het land konden verlaten. Eind november 1954 werd de laatste gevangene, de Noorse matroos Arne Peterssen, vrijgelaten en sloot het immigratiebureau Ellis Island officieel de deuren.

Vanaf 1965 is Ellis Island officieel een nationaal monument onder de naam Statue of Liberty National Monument.

In 1990 openden de Amerikanen op Ellis Island een immigratiemuseum met tal van documenten uit de geschiedenis van het immigratiecentrum gedurende de negentiende en twintigste eeuw. De documenten die er liggen komen van na het jaar 1887, omdat een brand alle documentatie van voor die tijd verwoest heeft.

Lees ook: Het Vrijheidsbeeld op Liberty Island
…of: 175 jaar emigratie: toenemende grensvervaging
Boek: Vrijheid in het verschiet – Hans Krabbendam

Bronnen ▼