Marcus Caelius

In 1991 maakte ik een fietstocht naar Griekenland en op enkele mooie voorjaarsdagen reed ik van Turijn via Pavia, Cremona, Modena, Bologna naar Ravenna. Bij mijn aantekeningen vond ik later een zinnetje dat ik op een oud-Romeinse inscriptie had gezien:

Het ergste van mijn dood is dat nu niemand zich meer de dierbare mensen herinnert die alleen ik mij nog herinnerde.

Ik heb het nooit meer teruggevonden. Het helpt niet dat ik geen Latijn erbij heb genoteerd (wat ik meestal wel doe) en ook de plaats niet heb opgeschreven, al moet het ergens voorbij Cremona zijn geweest. Ik heb de inscriptie nooit kunnen terugvinden en ik heb wel eens bedacht dat het “inscr” erbij een vergissing was of dat het ging om een Italiaanse tekst.

Hoe dat ook moge zijn, het is wel een mooie gedachte en ik geloof eigenlijk dat het ook een enorm ware gedachte is.

De foto hiernaast komt niet van de Po-vlakte. Het is een replica van de cenotaaf van Marcus Caelius, door een vriendin gemaakt in het dorpje Birten bij Xanten. Ik ken het monumentje wel. Als ik me goed herinner, staat het op een pleintje voor het lokale café (“Gutbürgerliche Küche”), waar je je auto parkeert als je in het bos het theater bezoekt waar ooit de soldaten van V Alaudae en XV Primigenia samenkwamen.

Over Marcus Caelius leest u hier meer. Een interessante man. Mij trof het dat de plantsoenendienst er bloemen plantte, zodat het oogt alsof er nog mensen komen die deze dode herdenken. Of eigenlijk: het is gewoon een vorm van herdenking.

Ik weet het: Caelius is al twee millennia dood, maar het is goed dat hij nog wordt herinnerd, ergens op het dorpsplein van het kleine Birten bij Xanten.

~ Jona Lendering