Sobibor staat op de kaart. Wat nu.

Jules Schelvis is klaar met zijn veelbesproken concerttournee ‘Er reed een trein naar Sobibor’. Tijdens dit concert, dat de afgelopen weken werd opgevoerd in Amsterdam, Berlijn en de Poolse stad Lublin – vertelt Schelvis tijdens het concert in fragmenten over de 72 uur durende deportatie-route. Schelvis overleefde zelf zeven concentratie- en vernietigingskampen. Mirjam Huffener, die namens Stichting Sobibor, jarenlang nauw betrokken was bij zijn werkzaamheden, kijkt samen met Schelvis terug op de tour.

“Het indrukwekkendste was toch wel de ontmoeting met Koning Willem-Alexander, het gesprek dat ze hadden. En natuurlijk de volle zalen. En dat Marjolein Niels, de mezzo-sopraan, in Sobibor een brief voorlas van zijn zus Milly vlak na hun bevrijding. Zij in Zweden, hij in Amsterdam.

Hij heeft tijdens de tournee veel mensen gesproken, vertelt Jules Schelvis. Veel goede vrienden die hij de afgelopen jaren heeft gemaakt in Duitsland. Maar wie er precies waren, dat kon hij niet zien vanaf het podium. De reacties na afloop en per e-mail spreken voor zich. In het Nederlands, Duits en Pools komen de berichten nog steeds binnen: “we hebben uw boodschap gehoord, we zullen het aan onze kinderen en kleinkinderen doorvertellen”.

Wat ik nu ga doen? Ik zie wel wat er op me afkomt. Eerst de extra uitvoering op 13 oktober in Assen.
Hij kan even rustig aan doen; het doel ‘Sobibor op de kaart zetten’ is wel bereikt. Nu eerst bijkomen en de gewone dagelijkse zaken oppakken.

Hoe dat eruit ziet, dat dagelijkse leven? Schilderen en lezen. Er ligt al een gedetailleerd boekwerk klaar van zijn vriend dr. Manfred Scheck, directeur van herinneringscentrum Vaihingen an der Enz over kampen zoals Unterriexingen, waar zijn beste vriend Leo de Vries aan uitputting stierf. Over deze kampen in het zuidwesten van Duitsland is nog veel te weinig bekend; daar moet aan gewerkt worden.