Volkslied van Drenthe

Officieel heeft Drenthe helemaal geen volkslied, maar officieus wordt het lied ‘Mijn Drenthe’ als zodanig beschouwd. Dit lied dateert uit 1928 en is geschreven door de Nederlandse onderwijzer Jan Uilenberg (1881-1962).

De in Zuidwolde geboren onderwijzer werkte jarenlang in Den Haag en daarna in Medemblik. In 1933 keerde hij terug naar ‘zijn Drenthe’, waar hij hoofd van de ULO en OL-school in Smilde werd. In januari 1930 werd zijn lied voor het eerst gepubliceerd, in het maandblad ‘Drenthe’.

Begin jaren negentig werd beweerd dat Jan Uilenberg de tekst zou hebben gebaseerd op een versie die zijn vader ooit schreef. Dit bleek later niet waar te zien. De oerversie zou uit 1898 dateren en zijn gepubliceerd in de bundel Een alleen, maar wordt in geen enkel bibliografische naslagwerken vermeld.

Tekst van het volkslied van Drenthe:

Nederlands	Drents
Ik heb u lief, mijn heerlijk landje, mijn eenig Drentheland, ik min de eenvoud in uw schoonheid, ‘k Heb u mijn hart verpand. Mijn taak vervuld’ ik blijde, Waarheen ook plicht mij riep, Uw geest was ’t, die mij leidde, Daarom vergeet ‘k u niet. ‘k Hoor nog de lieve, held’re klokjes, bij zinkend’ avondzon, Als schaapjes keerden van de heide, En moeder met ons zong. O, kon ik nog eens horen, Dat lied in ’t schemeruur, En vaders schoon vertelsel, Bij ’t vrolijk knappend vuur! ‘k Zie nog uw brink met forsche eiken, Waar ik mijn makkers vond, Waar ik mijn tenen mandje vulde, Met eikels, glad en rond. Daar bij die oude linde, Kwam ‘k met mijn vrienden saam, Zo menig vriend ging henen, De schors bewaart zijn naam. De ruige boswal langs uw velden, Was mijn luilekkerland, Die gaf mij lekk’re, zoete bramen, Uit milde, gulle hand. Daar gaarde ik de brandstof, Voor ’t oud en heilig vuur, Als lente’s adem wekte, Uit sluim’rende natuur. Waar nog de held’re, koele veldplas, Uw vredig beekje voedt, Daar in dat wijde, bruine heivlak, Waar wilp en korhoen broedt. Daar koelde ik mijn leden, In ’t nat van zuiv’re wel, Daar heb ik leren zwieren, Op ijzers, blank en snel. Die beelden uit dat zoet verleden, Wat bleven zij bij mij! Vaak heb ik zwaren strijd gestreden, Dan hielpen, sterkten zij. En nu, ten volle dankbaar, Wijd ‘k u mijn beste lied, Mijn heilrijk, heerlijk Drenthe, Vergeten kan ‘k u niet!	Ik heb oe lief, mien eig’n Laandtien, mien olde Drenthelaand. ‘k Hol van de eenvoud in oen schoonheid, ‘k heb oe mien hart verpaand! Mien taoke valt mi’j lichte, want steeds blieft an mien zied, De geest van ’t olde Drenthe, daorum vergeet ‘k oe niet. ‘k Heur nog de held’re schaopenklokkies, bi’j ’t zinken van de zun, As schaopies keerden van de heide, as moeke veur oes zung. O, kon ‘k nog ienmaol heuren, dat lied in ’t schemeruur, En vaoders mooi verhaoltien, bi’j ‘t vrolijk knappend vuur. ‘k Zie nog oen brink mit stoere ieken, waor ik mien makkers vond. Waor ik mien twiegen mantie vulde, mit ekkels glad en rond. Daor bi’j die olde linde, kwam ‘k mit mien vrienden saom. Zo menig vriend ging henen, de schors bewaort zien naom. De roege boswal langs oen velties, war mien luilekkerlaand. Die gaf mi’j lekk’re zoete brummels, oet milde gulle haand. Daor gaorde ik de braandstof veur ’t olt en heilig vuur, As lentes aodem wekte, oen sluim’rende natuur. Waor nog de held’re koele veenplas, oen vredig stroompie voedt, Daor in dat wiede broene heivlak, waor wilp en korhoen broedt, Daor koelde ik mien spieren, in ’t nat van zuuv’re wel, Daor heb ik leren zwieren, op scheuvels blaank en snel. Die beelden uut dat gries verleden, bin ‘k nooit weer kwiet ‘eraokt. Bi’j al de stried die ‘k hebbe streden, hebt zie mi’j staark ‘emaokt. Daorum van haarte dankbaor, zing ‘k oe mien schoonste lied, Mien eig’n olde Drenthe, vergeten kan ‘k oe niet

Nederlands

Drents

Ik heb u lief, mijn heerlijk landje,

mijn eenig Drentheland,

ik min de eenvoud in uw schoonheid,

‘k Heb u mijn hart verpand.

Mijn taak vervuld’ ik blijde,

Waarheen ook plicht mij riep,

Uw geest was ’t, die mij leidde,

Daarom vergeet ‘k u niet.

‘k Hoor nog de lieve, held’re klokjes,

bij zinkend’ avondzon,

Als schaapjes keerden van de heide,

En moeder met ons zong.

O, kon ik nog eens horen,

Dat lied in ’t schemeruur,

En vaders schoon vertelsel,

Bij ’t vrolijk knappend vuur!

‘k Zie nog uw brink met forsche eiken,

Waar ik mijn makkers vond,

Waar ik mijn tenen mandje vulde,

Met eikels, glad en rond.

Daar bij die oude linde,

Kwam ‘k met mijn vrienden saam,

Zo menig vriend ging henen,

De schors bewaart zijn naam.

De ruige boswal langs uw velden,

Was mijn luilekkerland,

Die gaf mij lekk’re, zoete bramen,

Uit milde, gulle hand.

Daar gaarde ik de brandstof,

Voor ’t oud en heilig vuur,

Als lente’s adem wekte,

Uit sluim’rende natuur.

Waar nog de held’re, koele veldplas,

Uw vredig beekje voedt,

Daar in dat wijde, bruine heivlak,

Waar wilp en korhoen broedt.

Daar koelde ik mijn leden,

In ’t nat van zuiv’re wel,

Daar heb ik leren zwieren,

Op ijzers, blank en snel.

Die beelden uit dat zoet verleden,

Wat bleven zij bij mij!

Vaak heb ik zwaren strijd gestreden,

Dan hielpen, sterkten zij.

En nu, ten volle dankbaar,

Wijd ‘k u mijn beste lied,

Mijn heilrijk, heerlijk Drenthe,

Vergeten kan ‘k u niet!

Ik heb oe lief, mien eig’n Laandtien,

mien olde Drenthelaand.

‘k Hol van de eenvoud in oen schoonheid,

‘k heb oe mien hart verpaand!

Mien taoke valt mi’j lichte,

want steeds blieft an mien zied,

De geest van ’t olde Drenthe,

daorum vergeet ‘k oe niet.

‘k Heur nog de held’re schaopenklokkies,

bi’j ’t zinken van de zun,

As schaopies keerden van de heide,

as moeke veur oes zung.

O, kon ‘k nog ienmaol heuren,

dat lied in ’t schemeruur,

En vaoders mooi verhaoltien,

bi’j ‘t vrolijk knappend vuur.

‘k Zie nog oen brink mit stoere ieken,

waor ik mien makkers vond.

Waor ik mien twiegen mantie vulde,

mit ekkels glad en rond.

Daor bi’j die olde linde,

kwam ‘k mit mien vrienden saom.

Zo menig vriend ging henen,

de schors bewaort zien naom.

De roege boswal langs oen velties,

war mien luilekkerlaand.

Die gaf mi’j lekk’re zoete brummels,

oet milde gulle haand.

Daor gaorde ik de braandstof

veur ’t olt en heilig vuur,

As lentes aodem wekte,

oen sluim’rende natuur.

Waor nog de held’re koele veenplas,

oen vredig stroompie voedt,

Daor in dat wiede broene heivlak,

waor wilp en korhoen broedt,

Daor koelde ik mien spieren,

in ’t nat van zuuv’re wel,

Daor heb ik leren zwieren,

op scheuvels blaank en snel.

Die beelden uut dat gries verleden,

bin ‘k nooit weer kwiet ‘eraokt.

Bi’j al de stried die ‘k hebbe streden,

hebt zie mi’j staark ‘emaokt.

Daorum van haarte dankbaor,

zing ‘k oe mien schoonste lied,

Mien eig’n olde Drenthe,

vergeten kan ‘k oe niet

https://www.youtube.com/watch?v=ADfrr0oh-Tk

Anthem of Drenthe (Netherlands) (https://www.youtube.com/watch?v=ADfrr0oh-Tk)

Bekijk ook: Lijst van nationale en provinciale Nederlandse volksliederen
Ook interessant: Het Landrecht van Drenthe (1412) – De Drentse grondwet
Overzicht van boeken over de geschiedenis van Drenthe

Online geschiedenismagazine

Volkslied van Drenthe – ‘Mien Drenthe’ (Mijn Drenthe)

Tekst van het volkslied van Drenthe: