- Ik heb u lief, mijn heerlijk landje,
- mijn eenig Drentheland,
- ik min de eenvoud in uw schoonheid,
- ‘k Heb u mijn hart verpand.
- Mijn taak vervuld’ ik blijde,
- Waarheen ook plicht mij riep,
- Uw geest was ’t, die mij leidde,
- Daarom vergeet ‘k u niet.
- ‘k Hoor nog de lieve, held’re klokjes,
- bij zinkend’ avondzon,
- Als schaapjes keerden van de heide,
- En moeder met ons zong.
- O, kon ik nog eens horen,
- Dat lied in ’t schemeruur,
- En vaders schoon vertelsel,
- Bij ’t vrolijk knappend vuur!
- ‘k Zie nog uw brink met forsche eiken,
- Waar ik mijn makkers vond,
- Waar ik mijn tenen mandje vulde,
- Met eikels, glad en rond.
- Daar bij die oude linde,
- Kwam ‘k met mijn vrienden saam,
- Zo menig vriend ging henen,
- De schors bewaart zijn naam.
- De ruige boswal langs uw velden,
- Was mijn luilekkerland,
- Die gaf mij lekk’re, zoete bramen,
- Uit milde, gulle hand.
- Daar gaarde ik de brandstof,
- Voor ’t oud en heilig vuur,
- Als lente’s adem wekte,
- Uit sluim’rende natuur.
- Waar nog de held’re, koele veldplas,
- Uw vredig beekje voedt,
- Daar in dat wijde, bruine heivlak,
- Waar wilp en korhoen broedt.
- Daar koelde ik mijn leden,
- In ’t nat van zuiv’re wel,
- Daar heb ik leren zwieren,
- Op ijzers, blank en snel.
- Die beelden uit dat zoet verleden,
- Wat bleven zij bij mij!
- Vaak heb ik zwaren strijd gestreden,
- Dan hielpen, sterkten zij.
- En nu, ten volle dankbaar,
- Wijd ‘k u mijn beste lied,
- Mijn heilrijk, heerlijk Drenthe,
- Vergeten kan ‘k u niet!
|
- Ik heb oe lief, mien eig’n Laandtien,
- mien olde Drenthelaand.
- ‘k Hol van de eenvoud in oen schoonheid,
- ‘k heb oe mien hart verpaand!
- Mien taoke valt mi’j lichte,
- want steeds blieft an mien zied,
- De geest van ’t olde Drenthe,
- daorum vergeet ‘k oe niet.
- ‘k Heur nog de held’re schaopenklokkies,
- bi’j ’t zinken van de zun,
- As schaopies keerden van de heide,
- as moeke veur oes zung.
- O, kon ‘k nog ienmaol heuren,
- dat lied in ’t schemeruur,
- En vaoders mooi verhaoltien,
- bi’j ‘t vrolijk knappend vuur.
- ‘k Zie nog oen brink mit stoere ieken,
- waor ik mien makkers vond.
- Waor ik mien twiegen mantie vulde,
- mit ekkels glad en rond.
- Daor bi’j die olde linde,
- kwam ‘k mit mien vrienden saom.
- Zo menig vriend ging henen,
- de schors bewaort zien naom.
- De roege boswal langs oen velties,
- war mien luilekkerlaand.
- Die gaf mi’j lekk’re zoete brummels,
- oet milde gulle haand.
- Daor gaorde ik de braandstof
- veur ’t olt en heilig vuur,
- As lentes aodem wekte,
- oen sluim’rende natuur.
- Waor nog de held’re koele veenplas,
- oen vredig stroompie voedt,
- Daor in dat wiede broene heivlak,
- waor wilp en korhoen broedt,
- Daor koelde ik mien spieren,
- in ’t nat van zuuv’re wel,
- Daor heb ik leren zwieren,
- op scheuvels blaank en snel.
- Die beelden uut dat gries verleden,
- bin ‘k nooit weer kwiet ‘eraokt.
- Bi’j al de stried die ‘k hebbe streden,
- hebt zie mi’j staark ‘emaokt.
- Daorum van haarte dankbaor,
- zing ‘k oe mien schoonste lied,
- Mien eig’n olde Drenthe,
- vergeten kan ‘k oe niet
|
