In verschillende totalitaire staten nam de door de heersende partij gemonopoliseerde politiek de vorm aan van een seculiere religie. Voorbeelden hiervan zijn fascistisch Italië en nazi-Duitsland. Veel vroege socialistische bewegingen waren echter evenmin vrij van messiaanse kenmerken.
‘Ik voel me verdrietig om kameraad Van der Lubbe, dolgraag had ik hem nog eens een hand gegeven…’ Deze woorden verschenen twee dagen na Marinus van der Lubbe’s terechtstelling in het blad De Fascist. De schrijver ervan was dan ook geen geestverwant van Van der Lubbe. Het was Jan Baars, de leider van de Algemeene Nederlandsche Fascisten Bond (ANFB).
Hoewel fascisten de parlementaire democratie afwezen, prezen zij bij gelegenheid hun eigen staatkundige systeem als een hogere vorm van democratie. Het is een totalitaire kunstgreep waaraan ook communistische regimes zich geregeld schuldig maakten.
Naast de kortstondige radenrepublieken in Beieren en Hongarije in de eerste helft van 1919, werd in september dat jaar nog een ander revolutionair regime gevestigd dat zijn bestaan langer wist te rekken en in politiek opzicht moeilijker te duiden was. Vast staat dat het bewind van de Italiaanse ‘dichter-soldaat’ Gabriele D’Annunzio in de havenstad Fiume (het huidige Rijeka in Kroatië)