Op 31 oktober 1975 – vandaag alweer 39 jaar geleden – bracht de Britse rockgroep Queen het nummer Bohemian Rhapsody uit. Het bijna zes minuten durende nummer wordt algemeen beschouwd als één van de beste popnummers aller tijden. Van mij mag het nummer met pensioen.
Over het nummer van Queen valt vast veel positiefs te melden. Het nummer was bij verschijning ongetwijfeld een sensatie. De mannen van Queen traden met hun nummer buiten de gebaande paden. Alleen het feit dat het nummer veel langer dan drie minuten duurde was al een noviteit. Logisch dus dat Bohemian Rhapsody een hit werd.
Zelf was ik er als kind ook dol op. Rond mijn twaalfde luisterde ik sowieso veel Queen. Van mijn zakgeld kocht ik zelfs de single Barcelona, het duet met operasopraan Montserrat Caballé.
Los van het feit dat Bohemian Rhapsody vandaag de dag, anders dan in de jaren zeventig en tachtig, allang niet meer een muzikale sensatie genoemd kan worden (de plaat is grijs gedraaid en ik vraag me af of vernieuwer Freddie Mercury het nummer zelf nog zou willen spelen als hij nog leefde), heeft de tekst van het nummer veel te weinig inhoud om mij zo lang te kunnen boeien. Leest u even mee?
“Scaramouche, scaramouche, will you do the fandango?
Thunderbolts and lightning – very very frightening me
Galileo, Galileo,
Galileo, Galileo,
Galileo Figaro – magnifico-o-o-o”
En dan het melodramatische
Mama, ooh, didn’t mean to make you cry.
Ik verdraag het met het jaar slechter. Het eind van de Top 2000 haal ik dus al jaren niet. Wat mij betreft mag Bohemian Rhapsody met pensioen.
Gelukkig kunnen we tegenwoordig vaak overschakelen naar de commerciëlen voor een concertregistratie van AC/DC. Ook ‘oude rommel’, maar die verveelt me niet en een nummer als Thunderstruck geeft tenminste energie voor de eerste minuten van het nieuwe jaar.
