De anekdote wordt verteld over verschillende Turkse veldheren en over verschillende gevechten, maar ik maak het me vandaag niet al te moeilijk en ik houd het erop dat het gaat om Mehmet II en om de verovering van Constantinopel in 1453. Dat is een bekend verhaal: na een moeizame belegering wist de sultan de stad, die ruim acht eeuwen eerder door de profeet Mohammed aan de moslims was beloofd, in te nemen.
Normaal gesproken duurde de plundering van een veroverde stad drie dagen, maar Mehmet gelastte al na een paar uur dat zijn manschappen moesten ophouden. Constantinopel zou zijn nieuwe hoofdstad zijn en het was nogal zinloos die verder te beschadigen. De voornaamste kerk, de Hagia Sofia, werd die dag nog in gebruik genomen als moskee. Die avond zag de sultan de maansikkel en een ster gereflecteerd in een plas bloed, en hij besloot dat dit voortaan de vlag zou zijn van het Ottomaanse Rijk.
Wanderanekdote
Zegt men. Maar zoals ik al zei: de anekdote wordt over meer veldslagen verteld. Sultan Murad II, de vader van Mehmet, zou de maansikkel met ster in de bloedplas gereflecteerd hebben gezien nadat hij in 1448 de Hongaren had verslagen in de Tweede Slag bij Kosovo. Ik heb het verhaal ook wel eens horen vertellen over Atatürk en de slag bij de Sakarya. Dat laatste is zeker niet waar – de vlag werd eeuwen eerder al gebruikt – maar het illustreert dat de anekdote geliefd is en als het ware rondzwerft van gebeurtenis naar gebeurtenis. (De Duitsers noemen zo’n verhaal dan ook een Wanderanekdote.)
Turkse vrienden stonden een paar jaar geleden, toen de maansikkel een heldere ster zou bedekken, bijkans te stuiteren van enthousiasme. Ik kan me er iets bij voorstellen, want het is ook (of juist) zonder rode achtergrond een mooi beeld, zoals de foto hiernaast toont, die door een Graham Bowes uit Londen is gemaakt en rondgetwitterd. Ik baalde er behoorlijk van dat het in Amsterdam regende.
