Gedurende de Koude Oorlog stonden het kapitalistische westen en de communistische wereld – en meer in het bijzonder de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie – lijnrecht tegenover elkaar. Maar er was ook langere tijd sprake van verminderde spanning. Deze periode, die ruwweg liep van eind jaren zestig tot eind jaren zeventig, staat bekend als de détente.
Détente was een kernelement in het buitenlandbeleid van president Richard Nixon, die in 1969 benadrukte dat de Verenigde Staten een tijdperk van onderhandeling ingingen. In zijn inauguratierede kondigde de nieuwe president al een “tijdperk van onderhandelingen” aan.
Toenadering
Nixon besloot hierna de relaties met China te verbeteren en werd de eerste Amerikaanse president die het land bezocht sinds het onder communistisch bewind was gekomen. Daarnaast zocht de president meer politieke toenadering tot de Sovjet-Unie.
De verminderde spanning maakte het mogelijk om afspraken te maken over onder meer troepen en kernwapens. Belangrijk, want de Koude Oorlog had geleid tot een heuse wapenwedloop. Gedurende de détente werden er verschillende verdragen en akkoorden gesloten, waaronder in 1968 het Non-proliferatieverdrag (beperking kernwapens), de SALT-akkoorden en de Helsinki-akkoorden.
De inval van Sovjet-troepen in Afghanistan in december 1979 markeerde het einde van de ontspanningspolitiek.
