Florence Foster Jenkins – ’s Werelds slechtste operazangeres

De Amerikaanse Florence Foster Jenkins (1868-1944) is de geschiedenisboeken ingegaan als ‘s werelds slechtste operazangeres. Haar stem was op zijn zachtst gezegd onzuiver, maar dit leek ze zelf niet te beseffen. Jenkins hield van muziek en probeerde haar hele leven een muziekcarrière van de grond te krijgen. Ze zag in zichzelf een heuse sopraan. Hoewel ze niet kon zingen, werd ze een bekende zangeres en in 1944 trad ze zelfs op in New York’s Carnegie Hall. Een beknopt overzicht van haar leven.

Nascina Florence Foster werd geboren op 19 juli 1868 in de Amerikaanse plaats Wilkes-Barre, Pennsylvania. Ze groeide op in een welvarende familie. Florence was de eerste dochter van bankier Charles Dorrance Foster en schilderes Mary Jane Hoagland-Foster wier familie oorspronkelijk uit Nederland kwam. Ze kregen ook een tweede dochter genaamd Lilly, zij stierf echter toen ze acht was.

Ontwikkeling pianotalent

In de opvoeding van Florence was veel aandacht voor cultuur en haar ouders stimuleerden haar interesse in muziek. Op jonge leeftijd kreeg ze pianoles. Daarin toonde ze veel toewijding en talent. Haar eerste concert gaf ze op zevenjarige leeftijd. Daarna volgden verschillende solo-optredens tijdens het jaarlijkse Säengerfest, een muziekfestival voor amateurs. Het publiek was lovend over haar piano-uitvoeringen. In die tijd had ze al een artiestennaam voor zichzelf bedacht: Little miss Foster.

Als tiener ruilde Florence Foster het ouderlijk huis voor een paar jaar in voor de Madame Kutz’s school, een privéschool voor rijke meisjes in Philadelphia. Ook volgde Florence pianolessen aan de Philadelphia Musical Acadamy. Op beide scholen was ze een uitstekende student. Toen ze in 1883 terugkeerde naar haar ouders wilde Florence één ding heel graag: muziek studeren in Europa. Haar vader keurde dit idee echter af. Muziek zag hij vooral als een hobbymatige activiteit.

Studeren en huwelijk

In 1883 trouwde Florence met de zestien jaar oudere arts Francis Thornton Jenkins. De twee hadden elkaar ontmoet in Philadelphia. Het inkomen van haar echtgenoot verschafte Florence veel vrijheid. Ze kon nu zelf bepalen wat ze deed en was niet meer afhankelijk van het geld van vader. Zo gebeurde het dat ze in 1888 haar diploma in muziekstudies haalde. Volgens het boek Florence Foster Jenkins: The Life of the World’s Worst Opera Singer (2016) behoorde ze tot de besten van haar klas.

Het huwelijk van Florence en Francis was geen succes. Hij was haar ontrouw en via hem liep ze de geslachtsziekte syfilis op. Begin twintigste eeuw ging het stel onofficieel uit elkaar. Florence verhuisde en ging aan de slag als muziekdocente. Aangezien ze een getalenteerd pianiste was, probeerde ze een carrière als professioneel muzikant op te bouwen. Deze droom viel echter in duigen toen ze een blessure kreeg aan haar arm. Door deze tegenslagen keerde Florence terug naar haar ouderlijk huis in Wilkes-Barre. Eenmaal ‘thuis’ moest ze beloven haar ambities als muzikante aan de kant te zetten.

New York

De daaropvolgende jaren bezocht ze steeds vaker de stad New York. Later zou Florence Foster Jenkins daar ook daadwerkelijk gaan wonen. In de stad bouwde ze een sociaal netwerk op door onder andere lid te worden van verschillende vrouwenclubs, zoals The Dickens Fellowship. Deze clubs waren plekken waar vrouwen samen verschillende culturele activiteiten ondernamen.

Door alle contacten die ze in de stad opdeed, belandde Florence ook weer in muzikale kringen, ondanks de restricties die haar ouders haar hadden opgelegd. Ze werd onder andere pianiste in de muzikale Euterpe Club.

Naast muziek was er een andere reden voor de jonge vrouw om vaak in de stad te zijn. Die reden was de acteur St. Clair Bayfield. De twee hadden een goede band en hij werd uiteindelijk haar kompaan en manager.

Zang en nog meer

In 1909 overleed Florence’s vader. Hij liet zijn vrouw en dochter met een groot fortuin achter. Florence gebruikte de erfenis onder meer om zanglessen te volgen. Haar vader had haar eerder laten weten dat zingen geen goed idee was en dat zijn dochter geen goede zangstem had. Die mening werd ook door anderen gedeeld. De stem van de ambitieuze Amerikaanse werd geregeld omschreven als hoog en nogal schril. Die kritiek was echter niet aan de zelfverzekerde Florence besteed. Ze was ervan overtuigd dat ze heel goed kon zingen. Helemaal doof voor de kritiek was ze niet, maar van stoppen wilde ze niets weten. Over haar eigen zangcarrière zei ze ooit:

“Some say that I couldn’t sing, but no one can say that I didn’t sing.”

Haar manager hield haar illusie in stand. Florence vond daarnaast een pianist, genaamd Cosmé McMoon, die haar meehielp haar zangcarrière van de grond te krijgen. McMoon begeleidde haar en schreef passende stukken voor haar stemvermogen. Na enige tijd oefenen besloot Florence dat het tijd was ook anderen te laten genieten van haar mooie stem. Als artiestennaam koos ze Madame Jenkins. De optredens vonden voornamelijk plaats bij vrienden, vrouwenclubs en andere muzikanten. Het publiek was volgens biograaf Darryl W. Bullock in drie categorieën te verdelen:

“…mensen die oprecht om haar gaven en de excentriciteiten vergaven, mensen die kwamen om te lachen en anderen die het geheel behandelden als een soort van pervers, absurd cabaret.”

Jenkins zong niet alleen, ze schreef ook toneelstukken, gedichten en teksten. Verder financierde ze jonge en opkomende muzikanten met haar in 1917 opgerichte Verdi Club, vernoemd naar de beroemde componist Giuseppe Verdi. Tot slot ontwierp ze decorstukken en kostuums. Dit alles werd mogelijk gemaakt door de erfenis van haar vader.

Studio-opname

Florence Foster Jenkins nam in haar leven meerdere liedjes op bij The Melotone Studio, waarvan de aria The Queen of the Night een van de bekendste is. Het bijzondere aan dit nummer was ook dat het lied in één keer werd opgenomen. Florence was overtuigd dat de eerste opname excellent was en niet meer verbeterd kon worden.

Optreden Carnegie Hall

Het hoogtepunt van Florence’s muziekcarrière was een solo-optreden in Carnegie Hall op 25 oktober 1944. Met drieduizend bezoekers zat de zaal helemaal vol fans, critici en andere geïnteresseerden. Dit was tevens haar enige echte publieke optreden. Ze zong onder andere de aria’s: The Queen of The Night en The Bell Song. Het optreden werd ook bijgewoond door verschillende journalisten. Hun verslagen waren niet mals. Zo schreef The New York Post:

“Mevrouw Florence Foster Jenkins, 76, een weduwe uit onze stad, heeft een geweldige stem. In feite kan ze alles zingen behalve noten.”

Ook de muziekrecensent van de New York World-Telegram was niet erg te spreken over het optreden:

“Van alle zangers die vandaag de dag voor het publiek verschijnen, heeft alleen Mme Jenkins de kunst geperfectioneerd om een geschreven frase extra pit te geven door het te improviseren in kwarttonen, boven of onder de oorspronkelijke noten.”

Of de zangeres de kritieken zelf ooit las, is niet duidelijk. Van een nieuwe groot optreden kwam het in ieder geval nooit. Een maand na haar ‘grootse optreden’ in Carnegie Hall overleed de zangeres aan een hartaanval. Ze werd 76 jaar oud.

Latere inspiratie

Het leven van Florence was een inspiratiebron voor vele schrijvers en regisseurs. Zo zijn het toneelstuk Precious Few (1994) en en de film Marguerite (2015) gebaseerd op haar levensverhaal. In 2016 werd de biografische film Florence Foster Jenkins uitgebracht, met Meryl Streep in de hoofdrol. Bekijk hieronder de trailer van die film.

Bronnen ▼