Hakkenberg werd in Soerabaja geboren en in 1941 meldde hij zich in Indië aan bij de marine om in Europa tegen de Duitsers te vechten.
Hij kon in Nederlands-Indië echter niet gemist worden, onder meer vanwege de dreiging van de Japanners. Toen Nederlands-Indië in 1941 capituleerde kwam Hakkenberg in krijgsgevangenschap. Hij werkte onder meer aan de beruchte Birma-spoorweg in Thailand. Aan het eind van de oorlog woog hij nauwelijks veertig kilo.
Na de oorlog bleef Hakkenberg bij de marine. In 1948 en 1949 diende hij als sergeant van de mariniers op Oost-Java. Defensie schrijft:
Gedreven door rechtvaardigheidsgevoel en liefde voor Indonesië ging de marinier in kleine groepjes op pad. Hij bond de strijd aan met bendes en guerrillastrijders. Als detachementcommandant was hij bij veel belangrijke acties betrokken, zowel tegen opstandelingen als tegen het nieuw opgerichte Indonesische leger, de Tenara Nasionaal Indonesia (TNI).
Oktober 1948 beleefde de marinier benauwde momenten toen hij samen met anderen een kampong in Djakarta wilde overrompelen. De mariniers hadden gerekend in de kampong zes tegenstanders aan te treffen, maar dat bleken er veertig te zijn.
Met moed en overredingskracht bracht hij de actie alsnog tot een goed einde. Hakkenberg ontving de Militaire Willemsorde voor onder meer vijf van dit soort acties.
Er zijn nu nog vijf dragers van de Militaire Willemsorde: de Engelsman Ken Mayhew (1917), Edward Fulmer uit de Verenigde Staten (1919) en de Nederlanders Albert Hoeben (1920), Cornelis van den Hoek (1921) en de enige actief dienende militair kapitein Marco Kroon (1970).
