Sergeant Stubby, de meest gedecoreerde hond uit de Eerste Wereldoorlog

Dat de Bostonterriër Stubby uitgroeide tot een beroemdheid is allemaal te danken aan de Amerikaanse infanterist John Conroy. Toen die in 1917 werd opgeleid om kort daarna overgebracht te worden naar het slagveld van de Eerste Wereldoorlog in Europa, zag hij een zwerfhond die hem wel beviel. Conroy nam het dier onder zijn hoede en besloot de viervoeter zelfs mee te smokkelen naar het slagveld.

Conroy noemde de hond ‘Stubby’ (Stompie), vanwege zijn gecoupeerde staart. De hond werd de mascotte van de 102nd Infantry, 26th Yankee Division en hielp het moreel hoog te houden. Zo vermaakte Stubby de manschappen bijvoorbeeld tijdens hun training door met een van zijn pootjes te salueren, ongeveer net zoals de soldaten rondom hem. Officieel was het verboden om dieren te houden in het trainingskamp, maar Stubby werd gedoogd. Conroy was zo gehecht aan het dier dat hij besloot de hond niet achter te laten toen hij werd opgeroepen om per schip naar Frankrijk af te reizen. Na aankomst in Europa ontdekte een officier de hond. Deze besloot het dier echter ook te gedogen, naar verluidt nadat Stubby netjes had gesalueerd.

Zo volgde Stubby de Yankee Division naar het westfront van de Eerste Wereldoorlog. Tijdens de eerste slag waar hij bij aanwezig was, de Slag bij Seicheprey, raakte de hond gewond door een gifgasaanval. Stubby herstelde echter en volgde de manschappen hierna naar verschillende belangrijke veldslagen, waaronder de Slag aan de Marne en de Slag bij Château-Thierry. En hij was niet alleen een leuke mascotte, hij was meer dan nuttig. Door zijn eerste ervaring met gifgas begon Stubby onmiddellijk hard te blaffen als hij weer eens gas rook. Zo klonk het gasalarm eerder in de loopgraven waardoor vermoedelijk verschillende levens werden gered. Na gevechten wist Stubby ook Engelssprekende gewonden op te sporen in het zogeheten niemandland tussen de loopgraven. Zodra de hond Engels hoorde spreken rende hij naar de gewonde soldaat en begon vervolgens hard te blaffen zodat de medische diensten snel ter plaatse konden komen.

Stubby neemt een spion te grazen

Stubby zou op een dag verder een Duitse verkenner hebben gesnapt die in het Bos van Argonne probeerde de Amerikaanse loopgraven in kaart te brengen. Stubby vertrouwde het kennelijk niet want toen hij de vijandelijke soldaat zag begon hij hard te blaffen. De Duitser probeerde de hond nog te kalmeren, maar Stubby bleef hard blaffen. Toen de verkenner vervolgens de benen nam, rende Stubby achter hem aan en bracht de Duitser ten val door in diens been te bijten. Stubby bleef de man vervolgens aanvallen, net zolang tot hij gevangen kon worden genomen door gealarmeerde Amerikaanse soldaten.

Voor al zijn trouwe diensten werd Stubby op een dag beloond met de rang van sergeant en hij kreeg allerlei onderscheidingen die normaal gesproken alleen aan echte soldaten gegeven werden. Na de verovering van Château-Thierry maakte de lokale bevolking een jasje voor Stubby, waaraan al zijn onderscheidingen opgehangen konden worden.

Gewond

Nadat Stubby gewond raakte door een granaataanval, werd hij overgebracht naar een veldhospitaal waar scherven uit zijn poot en borst verwijderd werden. Voor verdere behandeling bracht men Stubby hierna over naar een ziekenhuis van het Rode Kruis. Toen hij weer enigszins mobiel was, begon hij rond te lopen door de gangen van het ziekenhuis en krikte hij het moreel van de gewonde soldaten op.

Beroemdheid

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Stubby in totaal aanwezig bij zeventien veldslagen. Na de oorlog werd de hond een beroemdheid in Amerika. Stubby mocht deelnemen aan militaire parades, verbleef in dure hotels, ontmoette drie verschillende Amerikaanse presidenten en hij kreeg een eigen herdenkingssteen in het Liberty Memorial in Kansas City, een monument dat in 1926 werd opgericht ter ere van de Amerikaanse soldaten in de Eerste Wereldoorlog. Verder werd de hond verschillende keren als mascotte gebruikt door de Georgetown Hoyas, het atletiekteam van de Universiteit van Georgetown. Stubby overleed in 1926. De New York Times stond uitgebreid stil bij de dood van de beroemde viervoeter:

“Op 5 februari 1918 kwam hij aan het front in de sector Chemin des Dames, ten noorden van Soissons, waar hij meer dan een maand dag en nacht onder vuur lag. Ondanks het lawaai en de spanning die voor veel van Stubby’s kameraden zenuwslopend waren, hield hij goede moed. Dat was niet omdat hij zich niet bewust was van het gevaar. Dat was hij wel, zoals bleek uit zijn woedende geblaf tijdens zware gevechten en zijn wild heen en weer hollen van het ene deel van de frontlinie naar het andere. Maar hij leek te beseffen dat hij met troost en vrolijkheid schenken een belangrijke rol speelde.”

Sinds 1955 is de opgezette Sergeant Stubby te bewonderen in het Smithsonian-instituut in Washington. In 2018 verscheen in Amerika een animatiefilm over de beroemde hond: Sgt. Stubby: An American Hero. De film werd door critici goed ontvangen, maar werd commercieel een flop.

Ook interessant: ‘Cher Ami’, de postduif die het Croix de Guerre kreeg
Overzicht van boeken over de Eerste Wereldoorlog

Animatiefilm: Sgt. Stubby: An American Hero (Trailer)

Bronnen ▼