De bekende Latijnse spreuk Carpe diem betekent zoveel als ‘pluk de dag’, waarmee bedoeld wordt dat men vooral van het leven moet genieten. De spreuk werd veelvuldig gebruikt door humanisten als tegenhanger voor het godvrezende ‘memento mori’ (gedenk te sterven).
“Tu ne quaesieris – scire nefas – quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. Ut melius, quidquid erit, pati!
Seu plures hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum, sapias: vina liques et spatio brevi
spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.”Onderzoek niet, het is goddeloos om het te weten, welk einde de goden aan mij, welk aan jou
hebben gegeven, Leuconoë, en raadpleeg ook niet de berekeningen
van de Babyloniërs. Hoeveel beter is het, wat het ook maar zal zijn, te dragen!
Hetzij Jupiter meer winters, hetzij hij deze als laatste toedeelt,
die de Tyrreense Zee nu met er tegenover gelegen rotsen verzwakt,
moge je wijs zijn: moge je de wijn zeven en op korte termijn
lange hoop snoeien. Terwijl wij praten zal de afgunstige tijd al gevlucht zijn
Pluk de dag, zo min mogelijk vertrouwend op de volgende dag.
