De gedeelde liefde van Napoleon en Wellington

Giuseppina of Josephina Grassini was een Italiaanse operazangeres uit het einde van de achttiende eeuw en het begin van de negentiende. Jammer genoeg voor haar is dat niet waar ze haar roem aan heeft te danken. Dat heeft ze aan het feit dat ze hét deed met twee mannen die dit jaar volop in het nieuws zijn gekomen: Napoleon Bonaparte en Arthur Wellesley hertog van Wellington.

In Amerikaans ‘slang’ zijn Napoleon en Wellington ‘wiener cousins’ of ‘piemelneven’: twee mannen die seks hadden met dezelfde vrouw. Sommige dames hebben blijkbaar een zwak voor grote, machtige mannen en lukt het ook nog om ze aan de haak te slaan. Of is het andersom? Eerlijkheidshalve was het Wellington die achter Bonapartes voormalige minnares(sen) aanging.

Napoleon

Josephina Grassini debuteerde als zangeres in 1789 in de komische opera La pastorella nobile van Pietro Guglielmi (1728-1804). Ze had de laagst mogelijke vrouwelijke zangstem: de contra-alt. Ze brak door in 1796, hetzelfde jaar waarin Napoleon in het geheim huwde met Joséphine de Beauharnais. Grassini werd beroemd om haar zangkunsten, maar ook berucht vanwege haar onstuimige liefdesaffaires.

Napoleon was zelf een groot liefhebber van opera dus het was een kwestie van tijd voor die twee elkaar zouden ontmoeten. Dat gebeurde dan ook op 4 juni 1800. Napoleon viel voor Grassini’s charmes, en andersom, en voegde haar toe aan zijn lijst met veroveringen.

Napoleon betaalde Grassini een flink bedrag per maand en installeerde haar in een appartement in Parijs. Daar onderhielden ze een tijdje, zoals dat gaat, een semi-geheime affaire. Een jaar later verveelde de diva zich blijkbaar. Ze begon een affaire met een violist en ging op tournee door Nederland en Duitsland.

Wellington

Arthur Wellesley hertog van Wellington verbleef in 1814, tijdens Napoleons ballingschap op Elba, als Brits ambassadeur aan het hof van koning Lodewijk XVIII in Parijs. Wellington begon een bizarre fascinatie te ontwikkelen voor de afgezette Franse dictator. Hij had het Franse leger op verschillende fronten in Europa bestreden, maar had nog nooit tegenover Napoleon zelf gestaan. Dat zou pas het volgende jaar gebeuren met de slag bij Waterloo.

Wie ook weer in Parijs was, was Grassini. De gehuwde Wellington begon de 41-jarige het hof te maken en gaf haar de nodige cadeaus. Dat viel in goede aarde want de twee begonnen een kortdurende affaire. Toen Grassini Frankrijk werd uitgezet, verbleef ze nog enige tijd in Londen voor ze terugkeerde naar Italië. In 1823 was haar carrière als opera-ster voorbij en werd ze zanglerares.

Nadat Wellington Grassini had veroverd, smaakte het blijkbaar naar meer. Hij ging achter nog een ex-minnares van Napoleon aan: de Frans-Duitse actrice Marguerite Josephine Weimer. Ook zij zou het bed met Wellington delen. Wellington verzamelde overigens ook minder levendige ‘napoleontica’ zoals afbeeldingen en het huis van Napoleons zus. Later zou Weimer over haar ervaringen enigszins ondeugend zeggen: “Monsieur le Duc était de beaucoup le plus fort.” (Meneer de hertog was veel sterker).