Het is juni 1944 in Cuijk. De moeder van Hans Stegeman schrijft een brief aan haar jongere zus Mary, destijds onderwijzers in Nieuw-Amsterdam (Drenthe). In alle zinnen is de oorlog voelbaar maar zeker als zij beschrijft hoe de overbuurman wordt “opgepikt door de moffen.”
“Gemeen o zoo gemeen”, schrijft de moeder van Hans. Ze vertelt aan haar zus hoe de overbuurman Verkoelen – de “opper” van de marechaussee – door de Duitsers werd opgehaald, nota bene op het verjaardagsfeest van zijn vrouw. Ook zijn zonen, één pas getrouwd, de ander een jonge priester, zijn meegenomen. Alleen mevrouw Verkoelen wordt niet meegenomen. “Zij is wanhopig, weet niet eens of hij nog leeft. Ze wil niet eten, de dokter komt erbij”, beschrijft zij de situatie aan haar zus.
Haar zoon Hans Stegeman, die het briefje heeft gevonden, weet zich te herinneren dat zijn ouders goed contact hadden met de familie Verkoelen. Ze woonden de priesterwijding van de jongste zoon bij en mevrouw Verkoelen kwam vaak bij hen langs.
Hij vindt sommige regels heel opmerkelijk.
“Mijn moeder schrijft: ‘nu we geen kleine kinderen meer hebben’. Maar ik was 4 en mijn oudste broer was bijna 14. Ga er maar aan staan, en dan ook nog die oorlog erbij.”
Dat valt ook niet mee, blijkt uit het briefje. Want daarin wordt bedankt voor “het rijtje bonnetjes, die zijn altijd welkom.” De ene week is er wel te eten, de ander weer niet. “Die kinderen eten meer dan een groot mensch op kan.”
Verder is opvallend dat zijn moeder schrijft: “Geloof jij nog steeds aan de invasie? Ik heb er nooit aan geloofd.” “Hieruit valt te concluderen dat het briefje tussen voor die zesde juni geschreven moet zijn. Alhoewel het in de eerste dagen natuurlijk nog maar geruchten waren die doorsijpelden. Dus het briefje zou ook wel van heel kort na de zesde juni 1944 kunnen zijn”, aldus Hans.
