Zelf presenteerde kunstenares Gisèle van Waterschoot van der Gracht haar leven met succes als een sprookje. Maar hoe zag de werkelijkheid achter de fraaie façade eruit?
In de jaren zestig fotografeerde Louis van Paridon (1922–2016) voor een groot aantal kranten en tijdschriften. Hij kreeg beroemdheden uit binnen- en buitenland voor zijn lens. Toch is de naam van de fotograaf bij het grote publiek relatief onbekend.
In de Gouden eeuw werd heel wat afgelachen. Het Frans Hals museum in Haarlem liet dit in 2017 zien in de tentoonstelling ‘De kunst van het lachen. Humor in de Gouden eeuw’. Het museum toonde ‘60 topstukken’ met daarop grappen, grollen en grijnzen in verf. Uit de begeleidende catalogus blijkt dat de afgelopen twintig jaar veel nieuw onderzoek is gedaan
Amsterdam is een aantrekkelijke stad voor creatievelingen. Ze komen en gaan, experimenteren, maken kunst, zijn zichzelf, stoken er onrust en slagen of mislukken. De stad dankt haar kunstreputatie met name aan de Gouden Eeuw, toen de Hollandse School floreerde en Nederlandse schilders internationaal opgang maakten. Ook het vrije culturele klimaat van de stad draagt bij aan de aantrekkingskracht: in Amsterdam
Waar Helene Kröller-Müller gefascineerd was door de moderne kunst, was het omringende natuurgebied tekenend voor de liefhebberij van haar man Anton Kröller.
Het meisje met haar selfiestick voor de Nachtwacht is mogelijk een voorbeeld van oude en nieuwe tijden. Zij is volstrekt niet uniek in het maken van haar zelfportret voor het schilderij.
Nieuwe genres deden in de zeventiende eeuw hun intrede, zoals landschapsschilderijen en stillevens. Hollandse zelfportretten maakten ook een bloeiperiode door, maar als genre bestond het zelfportret al veel langer.
‘Dieven van andermans creativiteit.’ Zo noemde de beroemde schilder en graveur Albrecht Dürer (1471-1528) kunstvervalsers, mensen aan wie hij een bloedhekel had omdat ze zijn kunst namaakten.
Tussen 1450 en 1700 was de bevolking van een groot deel van Europa doodsbenauwd voor heksen. De angst hing nauw samen met de vele risico’s van het dagelijks leven.
Wie de geschiedenis van het Byzantijnse Rijk bestudeert, kan niet om het fenomeen religieuze kunst heen. De Byzantijnen zagen hun iconen als natuurgetrouwe afbeeldingen, als een soort portretten dus. In de achtste en negende eeuw brak enkele keren bijna een burgeroorlog uit over de positie van deze religieuze afbeeldingen.