Volkslied van Twente - ‘Er ligt tussen Dinkel…’

De landstreek Twente, in het oosten van Overijssel, heeft een eigen volkslied. De tekst werd in 1926 geschreven door Jacobus Joännes van Deinse (1867-1947), een regionalist die ook de Twentse vlag en het Twentse wapen ontwierp. Hij schreef de tekst op de muziek van een Duitse studentenlied dat in 1810 werd geschreven door Johann Wolfgang von Goethe: Ergo bibamus.

Opvallend genoeg schreef Van Deinse de tekst van het streekvolkslied in het Nederlands. Het werd later door G.B. Vloedbeld naar het Twents vertaald. Voor veel Twentenaren is het volkslied van Twente belangrijker dan het volkslied van Overijssel, dat maar bij zeer weinigen bekend is. Inwoners van Twente noemen zich vaak eerder een Tukker/Twentenaar dan een Overijsselaar.

Nederlandse tekst	Twentse vertaling
Er ligt tussen Dinkel en Regge een land Ons schone en nijvere Twente Het land van de arbeid het land der natuur Het steeds onvolprezene Twente Daar golft op de essen het goudgele graan Doet ’t snelvlietend beekje het molenrad gaan Daar ligt er de heide in ’t paarsrode kleed Dat is ons zo dierbare Twente (bis)	Dôar lig tuss’n Déénkel en Regge ’n laand oons mooie en neerige Twèènte ’t Laand van katoen en ’t laand van d’n es den greun is in wéénter en lèènte. Doar ruust de rouw op d’n kaamp in de wéénd geet ’t rad van de möl in de bekke gezwéénd Dôar steet nöast d’n eek’n d’n beuk en de dan Dat is oons zo leeve land Twèènte (bis)
Waar Twickel zijn torens uit ’t eikenloof heft De Lutte zijn heuvels doet blinken De paasvuren branden alom in’t rond En ’t landvolk de kersthoorn laat klinken Daar stroomt onze Dinkel zo heerlijk door ’t land Door bossen en velden, langs ’t Losserse zand Daar rust er ons oog van der heuvelen top Op ’t heerlijke landschap ons Twente (bis)	Woar Twickel zien’ toorns oet ’t eek’nloof beurt, de Lutte zien baarge döt bléénk’n ’n Boak’n in de boerschop op poas’n nog braandt, ’t jonkvolk nog den hoorn löt kléénk’n. Dôar kronkelt den Déénkel zo mooi deur ’t laand, deur brook en deur buske en ’t Loslkerse zaand. Dôar zitte wiej geern op ’t töpk’n van de barg, en kiekt is hoo mooi is ons Twèènte. (bis)
De rookwolk, die stijgt aan de horizon op Die wijst ons de nijvere steden Met mensen arbeidzaam en degelijk, bewoond De zetels van ’t krachtige heden Daarbuiten in boerschap op heide en veld Daar wordt nog de sage en ’t sprookje verteld Daar rust de Tubanter in ’t heuvelig graf ’t Verleden naast ’t heden van Twente (bis)	De rookwolk’n daampt an den horizon op, Dôar li’jt oonze greujende steed’n. Dôar drönt de masien’ en dôar rettelt de töw, da’s Twèènte zien krachtige heden. Um ’n heerd in de boerschop as ’t griezelt op ’t veld, dôar wödt nog van vrogger de deunkes verteld. Dôar röst om de beelten den Saks en tubant, ’t Verleden noast ’t heden van Twèènte. (bis)
En voert ons het lot ook uit Twente soms weg Wij blijven het immer gedenken Geen andere landstreek hoe schoon ze ook zij Kan ’t zelfde als Twente ons schenken Wij drukken elkaar in de vreemde de hand Gedenkend ons klein, maar zo dierbare land En moge ons huis in de vreemde ook staan Ons hart blijft toch altijd in Twente (bis)	En hew mangs van doon um oet Twèènte te goan, weij blieft an oons Tukkerlaand dèènk’n, gen’ aandere laandstrek, ho mooi offe is, kan ’t zölfde as Twèènte ons schèènk’n. Wiej doot in den vrömd’n mekaander de haand geft datied mekaa in de sproak van ons laand, al rookt oonz’n schossteen biej ’t volk oaver zee, oons hat blif toch aaltied in Twèènte. (bis)