Lilian Visser
In 1958 formuleerde de Britse historicus en schrijver Cyril Northcote Parkinson een regel die verklaart waarom het aantal werknemers in een bureaucratie elk jaar groter wordt, zonder dat daar directe aanleiding voor is. Kort gezegd houdt de Wet van Parkinson in dat de hoeveelheid werk automatisch toeneemt als er meer tijd (en personeel) voor is.
Wet van Parkinson
De Wet ontstond vanuit de vraag hoe het kon dat het ambtelijk apparaat van het Britse imperium steeds meer uitdijde, terwijl het imperium zelf juist kleiner werd. Volgens Parkinson groeit de overheid elk jaar met 5 tot 7%, ongeacht of het werk toeneemt en heeft dit twee oorzaken:
- Als de hoeveelheid werk groeit, neemt een manager of ambtenaar in plaats van meer rivalen (gelijken), meer ondergeschikten aan.
- Managers of ambtenaren hebben de neiging om voor elkaar werk te scheppen.
Concreet houd de wet in dat iets langer zal duren als er meer tijd voor is. De hoeveelheid werk past zich aan de hoeveelheid tijd aan, of – in de bureaucratie – aan de hoeveelheid personeel. Als je ergens bijvoorbeeld een week de tijd voor hebt, doe je er waarschijnlijk ook een week over. Heb je voor dezelfde taak een dag, dan heb je het in een dag klaar.
Een uitwerking van de Wet is het studentensyndroom. Studenten hebben soms de neiging hun werk tot het laatste moment uit te stellen. Onder de druk van de deadline kunnen ze vervolgens in korte tijd heel veel doen.
Later in zijn carrière heeft Parkinson nog verschillende andere ‘wetten’ beschreven, vaak ook op satirische wijze. Daarnaast publiceerde hij over marine-geschiedenis en schreef hij historische romans.
Ook interessant: Wet van Murphy – Afkomstig uit de tijd van de Koude Oorlog…
