Attila de Hun, gevreesd koning van de Hunnen die onder meer de bijnaam ‘Gesel Gods’ kreeg. Gedurende zijn leven leefden veel Europese volkeren in angst voor deze koning der Hunnen die, zoals hij zelf zei, geen gras achterliet als hij ergens was geweest.
Onder leiding van Attila werden de Hunnen nog groter, onder meer doordat verschillende Germaanse stammen zich bij de Hunnen aansloten. Kort nadat Attila de macht heeft gekregen
Zwarte Hunnen
De Hunnen bestonden uit een groep verschillende volkeren, zoals Turken en Mongolen. Bekend is dat er twee verschillende groepen waren, de zwarte en de witte Hunnen. Attila was koning van de Zwarte Hunnen.
Attila de Hun kreeg het voor elkaar dat ook Goten, Slaven en Alanen zich bij zijn troepen voegden. Hierdoor kreeg hij een sterk leger en breidde hij zijn rijk fors uit. Op het toppunt van zijn macht liep Attila’s rijk van de Kaukasus tot aan de Rijn. Pannonië (gelegen in het huidige Hongarije) was het machtscentrum van zijn rijk, een provincie die aanvankelijk bij het Romeinse Rijk hoorde.
Oorlog in het oosten
Attila – volgens de overlevering een kleine man met een groot hoofd, platte neus en vlassige baard – beweerde kort nadat hij aan de macht was gekomen dat de Byzantijnse keizer Theodosius II in gebreke was gebleven wat betreft zijn betalingen aan de Hunnen. In het jaar 441 na Christus besloot Attila daarom de Donau over te steken en Singidinum (Belgrado) en enkele andere steden te plunderen.
Schatplicht
Ondanks de wapenstilstand viel Attila het Byzantijnse Rijk in 447 opnieuw binnen. Dit omdat de Byzantijnen een van de afspraken zouden hebben gebroken, namelijk het herbergen van vluchtelingen uit het gebied van de Hunnen. Ditmaal vernietigden de legers van Attila het overgrote deel van het Balkan-schiereiland. Drie jaar werd hierna onderhandeld over een vredesverdrag. Uiteindelijk werd de schatplicht verhoogd en kregen de Hunnen een strook land ten zuiden van de Donau in handen.
Naar het westen
Omdat het Byzantijnse Rijk hierna verzwakt was, besloot Attila zijn aandacht te verleggen naar West-Europa. De zus van de Westromaanse keizer stuurde hem op een dag een ring en vroeg of Attila haar kon behoeden voor een huwelijk dat de keizer voor haar geregeld had. Attila beweerde hierna dat ze hem een aanzoek had gedaan en eiste de helft van het Westromaanse Rijk als bruidsschat.
De Romeinen en Westgoten sloten hierop een bondgenootschap om zich te verdedigen tegen Attila en zijn Hunnen en vertrokken naar Orléans om de Hun daar de pas af te snijden. Bij de Catalaunische velden (in de buurt van het huidige Troyes) troffen de verschillende legers elkaar. Na hevige gevechten trok Attila zich terug. Het zou zijn enige nederlaag zijn.
Belegering Rome
Dood van Attila de Hun
Ongeveer een jaar na de aftocht uit Italië overleed Attila. Er zijn verschillende lezingen over hoe hij precies aan zijn einde kwam. Sommigen zeggen dat hij overleed tijdens de huwelijksnacht met een jonge Germaanse vrouw. Attila zou die nacht een bloeduitstorting in de hersenen hebben gekregen en zijn overleden. Andere lezingen zeggen dat Attila stikte in zijn eigen bloed tijdens een drankorgie bij de rivier de Tisza, een grote zijrivier van de Donau.
Eigenlijk had Attila de Hun ook Constantinopel willen vernietigen, maar zijn dood zorgde ervoor dat hij hier niet aan toekwam. Kort na het overlijden van de gevreesde leider van de Hunnen valt het Hunnenrijk uiteen. Veel Hunnen trekken zich dan terug naar Azië of gaan op in de bevolking van Europa. Een groep Hunnen voegde zich nog wel samen in Zuidoost-Europa en werd zo ‘het rijk van de Bulgaren’. Ze heersten daar over de Slaven in die streek en waren honderden jaren een doorn in het oog van het Byzantijnse Rijk.
Meer Romeinse Rijk
Boek: Attila The Hun. A Barbarian King and the Fall of Rome
