Koning Midas is een legendarische koning uit de Griekse mythologie. Hoewel hij overladen werd met goud, was hij niet erg gelukkig. Lees hier waarom…
Midas was heerser van Frygië, een koninkrijk in het midwesten van de Anatolische hoogvlakte. Op een dag redde hij de sater Silenus. Die was stomdronken geworden doordat hij gedronken had uit een bron waarvan het water wijn geworden was. Silenus werd hierna gevangen genomen en naar koning Midas gebracht. Die verwelkomde de sater gastvrij en liet hem daarna vrij.
Dionysos, de god van de wijn, was de koning hiervoor zeer erkentelijk en als beloning mocht Midas één wens doen. De koning hoefde hierover niet lang na te denken en sprak:
“Laat dan alles wat ik aanraak in goud veranderen.”
De wens werd onmiddellijk vervuld. Een takje dat Midas van de boom afhaalde, een steen die hij opraapte van de grond: werkelijk alles veranderde in goud zodra de koning het aanraakte. De koning was in de wolken. Hij zou alle vorsten ter wereld nu in rijkdom overtroeven. Terug in zijn paleis kwam Midas er achter dat er ook wat nadelen kleefden aan zijn nieuwe gave. Zijn onderdanen maakten een heerlijk feestmaal voor hem. Toen Midas het brood pakte, veranderde het echter onmiddellijk in goud waardoor hij er niet meer van kon eten. Hetzelfde gebeurde met het vlees, het fruit en zelfs met de drank. Al snel verging de koning van de honger en de dorst. Tot overmaat van ramp veranderde ook de dochter van de koning in een gouden standbeeld, nadat Midas haar had aangeraakt.
Het was Midas inmiddels wel duidelijk wat voor stomme wens hij had gedaan. Wanhopig smeekte hij Dionysos de wens ongedaan te maken, zodat hij tenminste weer normaal kon eten en drinken. De god van de wijn streek over zijn hart en sprak:
“Ga naar de rivier die stroomt door het rijk van de Lydiërs en vindt de bron van de waterstroom. Steek vervolgens je hand in de bron en baad je in het water. Daarna zal het ongeluk van je verdwijnen.”
Midas volgde de loop van de rivier, vond de bron en deed daar wat de god hem had gezegd. De wonderkracht ging hierop op de rivier over, waardoor die vanaf dat moment goud met zich meevoerde. Midas was hierna wel genezen van zijn hebzucht en koos voor een meer ascetisch leven.
De ezelsoren van koning Midas
Het ongeluk was voor de koning echter nog niet over. Op een dag was hij getuige van een wedstrijd tussen de god Pan en Apollo. Pan beweerde dat hij met zijn panfluit mooiere muziek maakte dan Apollo met zijn goddelijke snarenspel. Afgesproken werd dat beide goden een stuk zouden spelen, waarna Tmolos, de god van de berg waar Pan woonde, uitspraak zou doen.
Eerst was Pan aan de beurt. Met zijn fluit maakte hij wel geluid maar de toehoorders waren het er wel over eens dat de muziek nogal schel was. Toen Apollo zijn luit bespeelde viel iedereen stil van de prachtige klanken. Het oordeel van de scheidsrechter was eenvoudig. Apollo won de wedstrijd.
Koning Midas, een van de toehoorders en een gunsteling van de god Pan, waagde het echter de beslissing in twijfel te trekken:
“Je hebt het helemaal mis Tmolos. De prijs komt aan Pan toe!”
Apollo was woedend, greep Midas bij zijn oren en sprak.
“Oren die zo dwaas oordelen, verdienen geen mensengedaante meer!”
“Koning Midas heeft ezelsoren! Koning Midas heeft ezelsoren!”
Toen de koning merkte dat iedereen van zijn geheim wist, stierf hij van schaamte.
Boek: Mythen uit het oude Griekenland
