Bab Barens
Een ultiem voorbeeld van karakter
Dit verhaal speelt zich weliswaar niet af in het Olympisch Stadion van Amsterdam, maar in een ander Olympisch Stadion, namelijk in dat van Barcelona ten tijde van de Spelen in 1992. Een verhaal dat zich op de avond van de derde augustus afspeelde, nooit genoeg verteld kan worden en zo voortreffelijk de Olympische gedachte uitdraagt.
Als het gaat om opvallende Olympische momenten komt het niet altijd neer op overwinningen, soms kunnen doorzettingsvermogen en symboliek net zoveel indruk achterlaten. Voor elke traan van geluk vloeien er honderden tranen van verdriet. Die laatste vloeien dan in de schaduw van de winnaars, diep weggedoken in de gewelven van een stadion. Uitgezonderd misschien de tranen van verdriet van de onfortuinlijke Britse 400 meter loper Derek Redmond en zijn vader Jim tijdens de Olympische Spelen in Barcelona. Die tranen gingen de hele wereld over en blijven een bron van inspiratie voor toekomstige generaties: NOOIT OPGEVEN!
Het werd op die bewuste avond van de derde augustus 1992 in Barcelona een gebeurtenis die ik nooit zal vergeten en waar ik gelukkig getuige van mocht zijn. We schrijven de halve finale 400 meter mannen met de zevenentwintigjarige Derek Redmond uit Groot-Brittannië. De Brit start met nummer 749 in baan vijf. Het lijkt allemaal vrij soepel te gaan, maar plotseling grijpt hij, na ongeveer 160 meter, vertwijfeld naar zijn hamstring en stort op zijn knieën ter aarde. Mensen van de medische hulpdiensten snellen toe. Dat gebeurt wel vaker tijdens wedstrijden, vooral bij de sprint en dan is het einde verhaal, maar niet voor Derek Redmond: hij weigert op te geven, staat zo goed en zo kwaad als het kan weer op en vervolgt strompelend en hinkend zijn weg.
Samen
Plotseling, zo’n vijftig meter verder, klimt een kleine man in t-shirt en korte broek over de omheining en rent vervolgens, na eerst de beveiliging te hebben omzeild, de baan op, op weg naar de zich voortstrompelende Derek. Het blijkt vader Jim te zijn. Hij wil zijn zoon helpen en adviseert hem om met deze lijdensweg te stoppen. Maar Derek weigert. ‘Dan gaan we samen naar de finish,’ besluit Jim. Snikkend en huilend, met het hoofd op de schouder van zijn vader, vervolgt Redmond zijn weg, vastbesloten om de finish te halen. Ook nu weer proberen beveiligingsmensen beide mannen tegen te houden, weer zonder succes: vader Jim houdt ze allemaal weg.
Het stadion Lluis Campanys boven op de berg Montjuic in Barcelona ontploft bijna. 65.000 toeschouwers, waaronder ikzelf, laten hun zitplaats voor wat het is en begeleiden het niet opgevende tweetal met een enorme staande ovatie naar de finish. Het lijkt wel of die laatste 100 meter minuten duurt. Een duidelijker voorbeeld van karakter en vaderliefde bestaat er niet; ik kreeg er een brok van in mijn keel. Wat kan sport, ondanks tranen van verdriet, hoe gek het misschien ook klinkt, toch prachtig zijn.
Later wordt de uitslag van betreffende halve finale bekendgemaakt op het grote scorebord in het stadion, maar zonder de naam van Derek Redmond. Dat roept vraagtekens op want hij voltooide de 400 meter immers in zijn eigen baan. Even later verschijnt zijn naam toch, maar daarachter komt te staan: DNF (Did Not Finish). De reden en verklaring van de jury: hij was wel in zijn eigen baan blijven lopen en gefinisht, maar hij had de afstand niet alleen afgelegd.
Door het IOC (Internationaal Olympisch Comité) werd de gebeurtenis rondom Derek Redmond gekozen als een van de meest memorabele momenten uit de geschiedenis van de Olympische Spelen. En nu nog altijd wordt dit sportmoment aangehaald als ultiem voorbeeld van karakter en doorzettingsvermogen en gebruikt om de Olympische gedachte te illustreren. Mooier kan het niet.
Twee decennia later, nadat hij zoon Derek over de finish had geholpen, mocht vader Jim tijdens de Olympische Spelen 2012 in Londen de Olympische fakkel dragen. Tien jaar daarna op 2 oktober 2022 overleed Jim Redmond op eenentachtigjarige leeftijd in Northampton (Engeland).’Hij moest finishen’.
Boek: Mijn Olympisch Stadion
