Dus Jezus was ongetrouwd?

Toen ze de “vondst” van het Evangelie van de Vrouw van Jezus aankondigde, zei de ontdekster dat het tekstje geen gevolgen had voor ons beeld van de historische Jezus. Dat moet de laatste keer zijn geweest dat iemand uit Harvard iets zinvols zei over die dekselse papyrussnipper.

Zoals de vaste lezers van mijn blog weten, zijn ze in Harvard compleet kierewiet geworden. Toen eenmaal duidelijk was dat de tekst was vervalst, koos men er immers voor onderzoek naar de authenticiteit te doen, hoewel elke student weet waarom zulk onderzoek niets kan opleveren. Toen dus werd vastgesteld dat niet viel te bewijzen dat de snipper vals was, concludeerde de Amerikaanse universiteit dat de tekst authentiek was, wat een dijk van een non sequitur is. Zoals gezegd: kierewiet.

Nu Harvard had aangegeven dat wetenschap wil zeggen dat je maar wat brult, was het hek van de dam. Time vroeg zich meteen af “what implications that has for how [Christians] should view women”. Dat het Vaticaan, de vanzelfsprekende boosdoener in alle complottheorieën, de tekst afdeed als “clumsy forgery”, vormde natuurlijk het beste bewijs dat het fragment echt was. Inmiddels heeft Harvard echter hier.

Ik denk echter niet dat Time nu zal brullen dat christenen hun standpunten kunnen handhaven. Dat is echter wel de consequentie van de aanname achter het eerste stuk, namelijk dat antieke teksten relevantie kunnen hebben voor onze opvattingen. Als je dat vindt, moet je je opvattingen mee aanpassen als die antieke tekst anders blijkt te zijn dan je dacht.

Dat Time dat niet zal doen, is omdat de kern van de zaak niet is dat antieke teksten voor ons belangrijk zijn, maar dat veel mensen graag wíllen dat Jezus een echtgenote had. Dat zou hem een stuk beter doen aansluiten bij onze eigen cultuur, waarin vrouwen gelijke rechten hebben en het gebruikelijk is dat mensen een seksuele partner hebben.

De simpele waarheid is echter dat we niets over Jezus’ huwelijk weten. De evangelisten en de auteurs van de brieven vonden het niet belangrijk genoeg om er iets over te vertellen. En vergeleken met de boodschap die Jezus verkondigde (“De tijd is aangebroken, het koninkrijk van God is nabij”) is de burgerlijke staat van de boodschapper natuurlijk van verwaarloosbaar belang.

Had Jezus seksuele gevoelens? Ja natuurlijk, net zo goed als Napoleon, Kenau Hasselaer, Richard Leeuwenhart, koningin Hatshepsut of n’importe welk ander historisch personage. Ik weet niet waar de christenfundamentalisten die in 1988 een brandbom lieten afgaan in een bioscoop waar The Last Temptation of Christ draaide, het denkbeeld vandaan haalden dat Jezus geen seksuele verlangens zou hebben gehad, want binnen het officiële christendom geldt dat als klinkklare ketterij. Mocht u het willen nazoeken: de ontkenning dat Christus volledig mens is geweest, staat bekend als “docetisme”, met andere woorden dat Jezus slechts in schijn mens is geweest (δόκησις = schijnwezen).

De een wil een Jezus zonder seksuele identiteit, de ander wil een Jezus met een seksuele identiteit, allebei willen ze méér weten dan we weten kunnen en vooral: allebei willen ze een Jezus die is zoals ze zelf het liefst hebben en allebei hebben ze geen draad respect voor historisch onderzoek.

~ Jona Lendering

Boek: Israël verdeeld – Hoe uit een klein Koninkrijk twee wereldreligies ontstonden