Ze hadden een wasbeer gezien. De kinderen wisten het zeker. Het was zwart met wit. Ik wist het ook zeker: wasberen komen in Polen niet voor. Maar als je opgroeit in de stedelijke jungle, ken je beesten vooral van geinige tekenfilms.
Fantasie had ook de buurman-boer. Althans dat dacht het dorp, toen hij vertelde over de wolf. “Ik reed het bos in. Het licht van mijn koplampen scheen ver onder de dennen door en opeens zag ik twee oplichtende ogen. Het zag eruit als een malamoet. Maar niemand hier in de wijde omgeving heeft een malamoet. En bovendien, zo’n hond laat je toch niet alleen door het bos zwerven?” Het dorp was sceptisch: “Ben je Roodkapje ook tegengekomen?”
Ondertussen is het geen sprookje meer. De wolven zijn nu officieel. Op het gemeentelijke aanplakbord hangen aanwijzingen voor de geplaagde landbouwer. Een kalf van de buurman overleefde met bloedend achterlijf de nacht, gered door de stampende kudde. Drie jagers zagen de vermoedelijke daders op klaarlichte dag.
Het bos achter het vakantiehuisje is er een waarvan er vele zijn in Polen; ongeveer een kwart van de Veluwe, maar dan zonder steden en snelwegen. Everzwijnen ploegen regelmatig de weg naar het dorp om. Reeën grazen soms in de tuin, als we zitten te eten.
De Poolse eland werd in de Tweede Wereldoorlog bijna uitgeroeid en hun aantal nam onder het communisme nauwelijks toe. Wolven overleefden alleen in twee kleine gebieden tegen de oostgrens. Vossen zag je zelden, want daar werd flink op gejaagd. Hoe het met de dassen ging tijdens het communisme weet ik niet. Een feit is, dat ik ze hier pas sinds kort zie, net als die andere wilde gasten.
Het is een paradox. Polen wordt sinds de val van het communisme voller en drukker, maar de wildernis rukt op.
