De zestienjarige Roy Simons won onlangs de publieksprijs van de Geschiedenis Online Prijs 2012. Hij won de prijs met zijn website virtueel Mijnmuseum De Beukel. Op deze site staan verhalen, foto’s en films over de geschiedenis van de Zuid-Limburgse mijnbouw.
Historiek was benieuwd naar het verhaal van deze jonge verzamnlaar en stelde hem een aantal vragen:
Roy Simons – Foto: mijnbouw.webklik.nlGefeliciteerd met de publieksprijs! Aan de prijs is een geldbedrag van 2500 euro verbonden. Heb je al een bestemming voor dat geld?
Ik zal het geld wel investeren in de verzameling en/of de website maar wat ik er precies mee ga doen weet ik nog niet.
Je hebt onder meer mensen via Radio 3 opgeroepen om op je site te stemmen. Hoe kreeg je het voor elkaar dat je op de radio je verhaal mocht doen?
Ja, de media-aandacht was natuurlijk super om stemmen binnen te halen. Het is gekomen nadat de regionale zender L1 mij benaderd had om een radio-interview te komen opnemen om de volgende dag uit te zenden. De volgende dag stond het fragment op de site van L1 en hier kreeg ik enorm veel reacties. Radio 2 heeft het waarschijnlijk op de site van L1 gezien. Zij stuurde mij diezelfde dag nog een mail met de vraag of ik het misschien leuk zou vinden om bij die middag nog bij hun in de uitzending te komen. Ja, zo’n kans laat ik natuurlijk niet liggen om stemmen binnen te halen, dus heb ik hierop “ja” gezegd. Ook had 3FM mij gespot op de site van L1. Dat is wel een grappig verhaal, want zij hadden in de telefoongids gekeken of er een Simons in stond die in Meerssen woonde. Zij belde de eerste de beste Simons uit Meerssen. Ze kregen een vrouw aan de telefoon, later bleek dit mijn tante te zijn, en vroegen of zij misschien een Roy Simons kende die een verzameling had over de Limburgse mijngeschiedenis. Mijn tante antwoorden direct “jazeker, dat is mijn neef, maar die zit waarschijnlijk op school”. Zij heeft het telefoonnummer van mijn vader doorgegeven. Later die middag toen ik uit school kwam ging de telefoon al snel. En ja hoor, 3FM was aan de telefoon met de vraag of ik misschien de volgende dag rond de klok van half tien op de radio bij Giel Beelen wilde komen. Ook deze kans liet ik niet liggen, want zo kon ik nog meer stemmen binnenhalen voor de Geschiedenis Online Publieksprijs.
De volgende dag ging om half zeven de telefoon: 3FM. Het interview zou vervroegd worden, namelijk naar zeven uur. Ik lag nog te slapen en mijn moeder maakte mij wakker. Ik heb me snel aangekleed en gewacht tot ze weer belde en ik mijn verhaal op de radio kon vertellen.
Waar komt je passie voor het Limburgse mijnverleden eigenlijk vandaan?
Mijn passie voor het Limburgse mijnverleden komt door mijn opa (oud-mijnwerker). Hij vertelde vaker over de mijnarbeid als we samen wandelden door de Mijnstreek. Dan kwamen we bijvoorbeeld een kolenwagon tegen en dan begon mijn opa weer te ratelen hoe het vroeger onder de grond allemaal in zijn werk ging. Ik vond deze verhalen wel interessant en ben bij mijn opa op zolder gaan kijken of daar nog spullen van het mijnverleden lagen. Deze heb ik gevonden en meegenomen naar huis om op mijn kamer te zitten. De verzamelwoede begon toen pas echt. Ik ben in boeken en op internet naar informatie over het mijnverleden gaan zoeken om meer kennis van de mijnarbeid te krijgen. Toen begon ik ook op Marktplaats te kijken of daar leuke en interessante spullen over het mijnverleden op stonden om aan mijn verzameling toe te voegen. Mijn eerste object heb ik van mijn opa gekregen voor mijn communie. Dit was een beeldje van D’r Joep, “het nationaal mijnmonument op de markt in Kerkrade”.
In het begin heb ik veel spullen gekocht, maar op een gegeven moment wisten veel mensen dat ik mijnwerkers spullen verzamelde. Soms schonken ze mij objecten omdat ze het leuk vonden dat zo’n jong iemand het mijnverleden in ere wilde houden. Ik wil hen dan ook bedanken, want zonder hen was mijn verzameling nooit zo groot geworden. Ook heb ik in de loop der jaren een website opgezet rondom mijn verzameling. Hier is van alles terug te vinden over mijn verzameling maar ook staat er van iedere mijn die er in Limburg is geweest een kleine uitleg. Ik heb het de hele tijd maar over mijn opa, maar wie is nu mijn opa? Dat kan iedereen teruglezen op mijn site.
Roy Simons bij zijn verzameling
Had je zelf graag mijnwerker willen zijn? En wat spreekt je aan in het mijnwerkersleven?
Zelf had ik nooit mijnwerker willen worden. Nou ja, ik had het zelf wel eens willen beleven hoe het er ondergronds aan toe ging. Maar ik zou er nooit zelf willen werken want het werk in de steenkolenmijn was erg zwaar. Je moest een hele dienst met een zware afbouwhamer boren in een gang van soms nog geen meter hoog. De onderlinge kameraadschap was wel uitstekend in de mijnen. Dat moest ook wel, want bij het werk moest je elkaar blindelings kunnen vertrouwen.
Zijn er objecten die nog in je verzameling ontbreken die je heel graag zou willen hebben?
Natuurlijk zijn er altijd nog spullen die ik zoek om aan mijn verzameling toe te voegen. Zo ben ik nog op zoek naar voorwerpen van de mijnpolitie, mijnbrandweer, reddingsbrigade en de portiers van de mijnen. Ja, de mijnen hadden een eigen politie- en brandweerkorps. Dus als de mensen nog iets hebben van deze genoemde beroepen of als ze misschien nog iets anders hebben van het mijnverleden en willen dat het bewaard blijft dan kunnen ze met mij contact opnemen via mijn site.
Hoe ziet je verzameling er wat jou betreft over twintig jaar uit?
Mijn verzameling over twintig jaar, ja dat weet ik niet. Ik zit nog op school en doe dit als hobby erbij. Over twintig jaar zal ik zelf werk hebben en wie weet misschien in de mijnbouw. Of wie weet een eigen museum hier in Limburg.
De oude mijnwagen werd per kraan in de tuin neergezet – Foto: mijnbouw.webklik.nl
Heb je zelf een favoriet object in je verzameling? En hoe ben je aan dat object gekomen?
Ik heb een paar favoriete objecten in mijn verzameling. Bijvoorbeeld de oude mijnwagen die in de tuin staat. Hier ben ik aangekomen door een oproepje in de krant. Ik vroeg hier of iemand misschien nog zo’n oude kolenwagon in de tuin had staan en deze aan mij zou willen verkopen. Dezelfde dag ging nog de telefoon een mevrouw uit Guttencoven belde, zij gaf aan dat ze nog wel zo’n oud verroest ding had voor mijn verzameling. Maar ja, toen was het nog een probleem om de wagon van Guttencoven naar Meerssen te transporteren en hier in Meerssen over een heg heen te takelen. We hebben een vrachtwagen met kraan kunnen regelen die de wagen kon vervoeren en over de heg kon tillen. Dit hele gebeuren is gefilmd door de filmploeg van Hart van Nederland. Ook terug te vinden op mijn site. De mijnwagen was helemaal verroest en deze heb ik in een vakantie opgeknapt. Nu is het een plaatje.
Ook favoriete objecten zijn twee munten van het vijftigjarig bestaan van de Staatsmijnen. Deze zijn in 1952 gemaakt bij de rijksmunt in Utrecht en zijn in datzelfde jaar uitgegeven aan de hoge pieten van de mijnen. Ik heb de zilveren en de bronzen versie in mijn bezit. De zilveren versie is 600 keer uitgegeven en de bronzen 300 keer. Ook zijn er nog drie gouden munten, deze zijn aan het Koninklijk Huis uitgereikt. Aan deze munten ben ik gekomen door een oproepje in de krant.
