Serafijnen – Engelen uit het bijbelboek Jesaja

De serafijn of seraf is een engelensoort die bekend is uit het Oude Testament. De wezens worden daar echter alleen in het bijbelboek Jesaja genoemd. Ze worden vaak beschouwd als de hoogste engelen, die het dichtst bij god staan. In het verleden werden ze vaak afgebeeld als brandende figuren, als symbool voor hun ‘brandende liefde’ voor god.

De naam ‘serafijn’ is afgeleid van het Hebreeuwse woord saraph, wat ‘branden’ betekent. De serafijn is daarmee een soort wezen van vuur. In Jesaja 6 wordt een visioen beschreven waarin de engelen een rol spelen:

“

In het jaar dat koning Uzzia stierf, zag ik de Heere zitten op een hoge en verheven troon, en de zomen van Zijn gewaad vulden de tempel. Serafs stonden boven Hem. Ieder had zes vleugels: met twee bedekte ieder zijn gezicht, met twee bedekte hij zijn voeten, en met twee vloog hij. De een riep tot de ander:

“Heilig, heilig, heilig is de HEERE van de legermachten; heel de aarde is vol van Zijn heerlijkheid!”

De deurpinnen in de drempels schudden door de stem van hem die riep, en het huis vulde zich met rook.

Heilig, heilig, heilig is de Heere God, de Almachtige, Die was, Die is, en Die komt!.

Serafijnen worden verder onder meer genoemd in het Eerste boek van Henoch, het Testament van Adam en in het meer recente werk La Divina Commedia (De goddelijke komedie) van de beroemde Florentijnse dichter Dante Alighieri (1265-1321). De engelen vertoeven in dit epos in de negende hemel, die zich het dichtst bij het zogeheten empyreum bevindt, het hoogste hemelse rijk of de hoogste hemel.

Afbeeldingen

Serafijnen werden aanvankelijk veelal afgebeeld als rode, soms brandende, figuren met zes vleugels. Na de Middeleeuwen verdween het besef van de hiërarchische engelen en werd vaak geen onderscheid meer gemaakt tussen de verschillende engelensoorten. Cherubijnen en serafijnen werden hierdoor vaak hetzelfde afgebeeld.

Bronnen ▼