Sütterlin-schrift

Sütterlin is een Duits schrift dat begin twintigste eeuw werd ontwikkeld door pedagoog Ludwig Sütterlin, in opdracht van het Pruisische Ministerie van Cultuur en Onderwijs. Het is afgeleid van het zogeheten Kurrentschrift, een traditioneel Duits schrift met scherpe hoeken en complexe lijnen.

Hoewel het Sütterlin tussen 1915 tot begin 1941 op veel scholen werd onderwezen als standaardschrift, zijn veel oudere Duitsers vandaag de dag niet meer in staat het schrift te lezen. Net als het Kurrentschrift is het Sütterlin een zogenoemd ‘lopend schrift’, waarin de letters vloeiend achter elkaar geschreven worden, maar voor de hedendaagse lezer kan het vanwege de vele kronkellijnen een krullen tamelijk complex zijn om Sütterlin-teksten te ontcijferen. Verwarrend is ook dat sommige letters sterk lijken op hun romeinse tegenhanger terwijl anderen in onderkast juist gelijkenissen vertonen met compleet andere letters. Zo lijkt de ‘kleine h’ bijvoorbeeld op een ‘f’ en de ‘kleine s’ op een ‘l’.

Hoewel het schrift op grote schaal op scholen werd onderwezen, vanaf 1934 zelfs verplicht, kwam men in deze periode op veel plekken ook nog varianten tegen, zoals bijvoorbeeld het Offenbacher Schrift of het het Beiersche Volksschrift.

Latijns schrift

Het Sütterlin werd ooit ingevoerd als tegenhanger van het gotische schrift. Aanvankelijk waren veel Duitse nationalisten zeer gecharmeerd van dit historische schrift, maar Adolf Hitler moest er weinig van hebben. Hij vond dit schrift veel te ouderwets voor een modern land als Duitsland. Toen de nationaalsocialisten in 1941 het Sütterlin definitief afschaften en op scholen en in boeken verboden, keerde men dus niet terug naar het gotische schrift, maar stapte men over op het Latijns schrift.

Bronnen ▼