Delen van het noordelijke Romeinse grensgebied zijn vandaag de dag nog zichtbaar in het Duitse landschap, onder meer dankzij archeologische opgravingen en reconstructies. Journalist Joost Vermeulen en fotograaf Mark Rammers volgden het spoor van de Romeinse limes door dorpen, valleien en bossen.
Naast een gereconstrueerd satellietbeeld van de limes, zal een groot aantal helmen en helmfragmentent te zien zijn, gevonden langs de limes in Nederland.
De gemeente Katwijk heeft een app laten ontwikkelen over de Brittenburg, een Romeins castellum dat inmiddels in de zee is verdwenen.
De limes, de Romeinse grenszone die door ons land slingert, is volop in de belangstelling. We weten er veel van, maar hij is onzichtbaar.
Een vervloekingstablet, ofwel tabula defixionis, bevatte bezweringen, die bedoeld waren om iemand te laten treffen door bovennatuurlijke krachten.
Een unieke vondst, aangetroffen in een waterput: een stukje van een menselijke schedel die met geweld lijkt te zijn ingeslagen. We hebben dus te maken met iemand die in de eerste eeuw is vermoord.
Het kabinet heeft besloten de Koloniën van Weldadigheid, de Nieuwe Hollandse Waterlinie, de Plantages van West Curaçao en de Romeinse Limes de komende jaren te gaan voordragen als werelderfgoed van Unesco.
Ooit was het antieke verleden van Nederland duidelijk. “We”, dat waren de Germanen, de oorspronkelijke bewoners van de Lage Landen. Later waren de Romeinen gekomen, die ons weliswaar hadden onderworpen, maar die we uiteindelijk hadden verdreven.
In Nederland bestond de limes niet uit een hoge stenen muur, zoals in Engeland, of een palissade, zoals in het Zwarte Woud. Ook viel de grens hier niet samen met die tussen het vruchtbare land en de woestijn, zoals in Syrië, Jordanië en langs de Sahara.
Toen de Commissie-Van Oostrom in 2008 de Nederlandse canon presenteerde, was een van de gekozen “vensters” de grens van het Romeinse Rijk, de limes. Een dappere keuze, die niet voor de hand lag.
