Volkslied van Kroatië – Lijepa naša domovino

Het volkslied van Kroatië is Lijepa naša domovino, wat zoveel betekent als ‘Ons mooie vaderland’. De tekst van het lied werd in 1835 geschreven door Antun Mihanović. Ruim tien jaar letter zette componist Josip Runjanin de tekst op muziek.

In het lied wordt, in vier coupletten, de schoonheid van Kroatië bezongen. Er worden ook drie belangrijke rivieren in aangehaald die door het land stromen: Dravo, Savo en Dunav (Drava, Sava en Donau). Het volkslied wordt in Kroatië vaak ook kortweg aangeduid met Lijepa naša (Ons mooie). Wanneer Kroaten deze woorden metaforisch in een zin gebruiken, doelen ze vaak op hun land.

De oorspronkelijke versie van het lied had veertien coupletten. Vanaf ongeveer 1909 was het lied in gebruik als het onofficiële volkslied van Kroatië. Zo werd het lied bijvoorbeeld in 1918 gezongen toen Kroatië formeel zijn banden met Oostenrijk-Hongarije verbrak. In de decennia hierna, toen het land onderdeel uitmaakte van het Koninkrijk Joegoslavië (1918-1941) was een ander volkslied van kracht. Hierin waren echter enkele zinnen van Lijepa naša opgenomen. Na de Tweede Oorlog maakte Kroatië opnieuw, als federatieve republiek, onderdeel uit van Joegaslavië. In 1972 nam de republiek het lied officieel als volkslied aan.

In de zomer van 1991 scheidde Kroatië zich af van Joegoslavië. Het volkslied bleef hierna ongewijzigd.

Kroatische tekst:	Nederlandse vertaling
Lijepa naša domovino, Oj junačka zemljo mila, Stare slave djedovino, Da bi vazda sretna bila!	Ons mooie vaderland, Zo onverschrokken en verfijnd, De oude glorie van onze vaders, moge u voor altijd gelukkig zijn.
Mila kano si nam slavna, Mila si nam ti jedina, Mila kuda si nam ravna, Mila kuda si planina!	Beste, u bent voor ons als enige glorieus, U bent ons als enige lief, Beste, waar u een vlakte bent, Beste, waar u een berg bent.
Teci Dravo, Savo teci, Nit’ti Dunav silu gubi! Sinje more, svijetu reci, Da svoj narod Hrvat ljubi!	Drava, Sava, blijf stromen, Noch de Donau verliest kracht. Diepe blauwe zee, vertel de wereld, Dat een Kroat van zijn volk houdt.
Dok mu njive sunce grije, Dok mu hrašće bura vije, Dok mu mrtve grobak krije, Dok mu živo srce bije!	Zolang z’n gebieden in de zonneschijn warm zijn, Zolang z’n eiken door wilde winden worden geschud, Zolang z’n doden in graven verborgen liggen, Zolang zijn levende hart slaat.