In zijn boek ‘Band of Brothers’ schreef Stephen E. Ambrose hoe de mannen van Easy Company van de 101st U.S. Airborne Division op de slagvelden van de Tweede Wereldoorlog “de hechtste broederschap” beleefden “die ze ooit zouden kennen.” Ze ervoeren volgens hem dat ze meer van “de andere jongen in hun schuttersputje konden houden dan van zichzelf. Ze ervoeren dat in oorlog mannen die van het leven hielden hun leven voor hen zouden geven.”
Enorme verantwoordelijkheden
In 2001 was Sean Parnell nog student. Zijn jeugd verliep weinig anders dan die van zijn leeftijdsgenoten. Hij las Harry Potter, keek Star Wars, speelde ijshockey en bezocht feestjes. Vanuit vaderlandsliefde sloot hij zich na 9/11 aan bij het reserveofficierscorps, terwijl hij ondertussen zijn studie afmaakte. Het contrast tussen zijn leven in Amerika en met wat hij in 2006 na uitzending naar Afghanistan meemaakte, kon niet groter zijn. Hem werden verantwoordelijkheden toegeschoven die zelfs voor een doorgewinterde frontcommandant loeizwaar zouden zijn geweest. Hij leidde zijn eenheid tijdens hevige, onvoorspelbare gevechten met Islamitische rebellen en nam beslissingen die voor zijn mannen het verschil konden maken tussen leven of dood. Al meteen bij aankomst stierf een Afghaans meisje in zijn handen en ervoer hij het grote cultuurverschil tussen Afghanistan en de VS toen de vaders van de gewonde kinderen erop aandrongen om eerst hun zonen te helpen, ongeacht of zij wel ernstiger gewond waren dan hun dochters.
Geholpen door journalist John R. Bruning doet Parnell in ‘Outlaw Platoon’ openhartig verslag van zijn ervaringen in Afghanistan. De titel verwijst naar de bijnaam die hij en zijn mannen gaven aan hun peloton, onderdeel van het 2e bataljon van het 87ste infanterieregiment van de 10e bergdivisie, dat gelegerd was in basis Bandar aan de grens met Pakistan. Een door een pelotonslid ontworpen groen doodshoofd op hun humvees moest de vijand angst aanjagen. Hun opdracht was om grenspatrouilles uit te voeren en de ‘rattensporen’ te controleren, oftewel geheime routes waarover door de vijand strijders en voorraden van over de grens werden aangevoerd en gewonden afgevoerd. Deze rebellen waren niet de “boeren met geweren” die Parnell had verwacht, maar goed getrainde en bewapende troepen van het Haqqani-netwerk. Deze terreurgroep vocht in de jaren tachtig al tegen het Rode Leger, pijnlijk genoeg met steun van de Amerikaanse CIA. Eerder een bondgenoot in de strijd tegen het communisme vormde ze nu een geduchte tegenstander voor Parnell en zijn maten, die tijdens hun maandenlange kat-en-muis-spel meermaals in de rol van muis gedwongen werden.
Wreedheid
Niet enkel moesten Parnell en zijn compagnie het opnemen tegen de vijand, maar ook tegen de hitte en droogte van het Afghaanse klimaat en tegen interne conflicten en incompetentie officieren van andere eenheden. Zoals luitenant Herbert Sobel decennia eerder het bloed onder de nagels van Easy Company haalde, zo hekelde Outlaw Platoon de sergeant-majoor van Delta Platoon die telkens zijn snor drukte als zijn eenheid op patrouille moest. Een overeenkomst van een heel andere orde met ‘Band of Brothers’ is de beschrijving van Sean Parnell van hoe hij zijn eenheid in een afgelegen dorpje geconfronteerd werd met de wreedheid van hun tegenstander. De rebellen hadden de kinderen van het dorp verschrikkelijk gemarteld omdat ze de dorpelingen verdachten van samenwerking met de Amerikanen. De gruwelijkheden die Parnell en zijn maten aantroffen en hun reactie daarop doen sterk denken aan de ontdekking van een naziconcentratiekamp door Easy Company, aangrijpend verfilmd in aflevering 9 (‘Why we Fight’) van de miniserie. In dit Afghaanse dorp zag ook Outlaw Platoon tegen welke vijand ze vochten en waarom hun aanwezigheid, vele duizenden kilometer verwijderd van hun vaderland, niet voor niets was.
Band of Brothers – ‘Why we Fight’
Eens het leger dat Europa mede bevrijdde van de nazi’s, is de reputatie van het Amerikaanse leger de afgelopen decennia bezoedeld door controversiële oorlogen. Dat heeft het aanzien van de Amerikaanse soldaat ongetwijfeld ook geraakt, maar met zijn boek roept Sean Parnell veel begrip op voor de individuele infanterist. Hij en zijn maten zijn geen kortzichtige, schietgrage lomperiken, maar gewone, professionele mannen die met niet andere motieven vochten dan hun voorgangers tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Boek: Outlaw Platoon – Sean Parnell
Bekijk dit boek bij:
